Ἀρχιμ. Βασιλείου Γοντικάκη
Εἶναι ἀπόλαυση ἡ θεία Λειτουργία ἐπειδή σέ πείθει ὅτι εἶναι ἀπόλαυση ἡ ζωή. Καί εἶναι ἡ ζωή ἀπόλαυση ἐπειδή εἶναι πόνος πολύς καί σταυρός ἀνυπόφορος, ἀλλά καταλήγει μέσα στήν Ἐκκλησία σέ χαρά ἀνεκλάλητη: «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».
Καί ἡ ἀνεκλάλητη χαρά πού ἔρχεται σέ ὅλο τόν κόσμο εἶναι ἡ κατάργηση τοῦ θανάτου: «Κατέλυσας τῷ Σταυρῷ σου τόν θάνατον».
Ἐδῶ μαθαίνεις τήν ἀλήθεια ὅτι τίποτε δέν εἶναι καλό ἂν δέν εἶναι εὐλογία γιά ὅλο τόν κόσμο. Καί τίποτε δέν εἶναι εὐλογία γιά τόν ἄνθρωπο ἐάν δέν καταργῆ τόν θάνατο.
Ἡ μοναδική χαρά γιά ὅλο τόν κόσμο εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ πού χαρίζει τήν κατάργηση τοῦ θανάτου. Γεμίζει τά πάντα μέ φῶς καί ζωή.
Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη προσφορά τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό δέν εἶναι κατόρθωμα ἀνθρώπινο, ἀλλά θεϊκό δῶρο πού διαλύει κάθε κατήφεια καί ψευτιά. Καί ἀνοίγει τόν δρόμο γιά τή θέωση.
Ἡ θεία Λειτουργία, ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, στηρίζεται πάνω σ’ αὐτό τό γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς καταλύσεως τοῦ θανάτου, πού ἔζησαν οἱ Ἀπόστολοι: «Εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν».
Αὐτό παρουσιάζεται ξεκάθαρα στό γνωστό καί θαυμαστό γεγονός. Ὅταν, μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ὁ Λουκᾶς καί ὁ Κλεόπας εἶναι πνιγμένοι στοὺς λογισμούς καί παίρνουν τόν δρόμο πρός Ἐμμαοὺς, συζητώντας τά θέματα πού τούς ἀπασχολοῦν, μιά στιγμὴ παρουσιάζεται κάποιος Ἄγνωστος. Μπαίνει στή συζήτηση καί τούς ἐρωτᾶ γιά ποιό λόγο εἶναι τόσο σκυθρωποί.
Ὅταν, στό τέλος τῆς πορείας, στήν κλάση τοῦ ἄρτου καί στό σπάσιμο τῆς δικῆς των ἀντοχῆς ἄνοιξαν τά μάτια τους, εἶδαν ὅτι αὐτός ἦταν ὁ Ἀναστημένος Χριστός, καί ἀμέσως ἔγινε ἄφαντος.
Τότε κατάλαβαν διά μιᾶς τά πάντα. Φωτίστηκαν τά προηγούμενα. Καί πῆραν δύναμη γιά τά μελλοντικά, γιά τή συνέχιση τῆς πορείας πού εἶναι νὰ ἀναγγείλουν τό γεγονός ὅτι ἀνέστη ὁ Κύριος. Τόν εἶδαν. Ἔγινε ἄφαντος. Καί τούς πῆρε μαζί Του καί μένει μαζί τους.
Ἔτσι, «ἐξηγοῦντο τά ἐν τῇ ὁδῷ καί ὡς ἐγνώσθη αὐτοῖς ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου». Ὅλη ἡ ζωή εἶναι μιά πορεία πού ὁδηγεῖ στήν τελική ἔκπληξη τῆς ἀϊδιότητος.
Ἀπό τό τέλος, τήν κατάληξη, τήν Ἀνάσταση, φωτίζονται τά πάντα. Χωρὶς τήν Ἀνάσταση, εἶναι ὅλα σκοτεινὰ καί χωρὶς νόημα.
