Γιώργου Κυπριανού
Ο σύγχρονος φαρισαίος, είναι ο πιστός ή ο ιερέας, ο οποίος έχει την πεποίθηση, πως επειδή εκκλησιάζεται ανελλιπώς, τηρεί όλες τις νηστείες και ελεεί με πρόγραμμα τον συνάνθρωπό του, του ανήκει ο Παράδεισος. Θεωρεί, ότι επειδή γνωρίζει την Αγία Γραφή και τη διδάσκει μανιωδώς, γνωρίζει από στήθους λόγους και γνωμικά πατέρων και γερόντων, ακούει φανατικά θρησκευτικές ομιλίες και επισκέπτεται συχνά εκκλησιές και μοναστήρια, συχνάζει με ιερωμένους και μοναχούς, έχει παντού εικόνες και φωτογραφίες αγίων ανθρώπων, ο Θεός τον αγαπά περισσότερο από όλους και ειδικά από όσους δεν τα τηρούν ή είναι λιγότερο πιστοί, πόσο μάλλον άπιστοι.
Πιστεύει, ότι επειδή είναι καθωσπρέπει, σωστός σε όλα, τηρεί με ευλάβεια όλα τα καθήκοντά του ως χριστιανός, δικαιωματικά από τώρα είναι σωσμένος. Μισεί και κατακρίνει όσους δεν είναι σαν αυτόν, αποφεύγει να συναγελάζεται με «αμαρτωλούς» και κοσμικούς ανθρώπους, τους θεωρεί μολυσμένους και ακάθαρτους και ότι δεν είναι άξιοι όχι μόνο της συμπάθειάς του αλλά και αυτής της αγάπης του Θεού.
Έχει την εντύπωση, ότι είναι πάντα σωστός στα θέματα της Εκκλησίας, αυτός έχει τη σωστή κρίση, θεωρεί ότι ο λόγος του είναι πάντα λόγος Θεού, δεν μπορεί να υποταχθεί, να ταπεινωθεί, να ακολουθήσει τη γραμμή της Εκκλησίας, να συγχωρέσει και να αγαπήσει πραγματικά. Ζει στον μικρόκοσμό του, αγνοεί τι συμβαίνει γύρω του, η έγνοια του είναι ο εαυτός του και ενδόμυχα πιστεύει, ότι η παρουσία του είναι ευλογία και σωτηρία για τον περίγυρό του.
Ουσιαστικά είναι υποκριτής, διότι εξωτερικά είναι αψεγάδιαστος αλλά εσωτερικά συνεχώς κατακρίνει τον συνάνθρωπό του, σχολιάζει ιερατικές καταστάσεις, ασχολείται με τα της Εκκλησίας και όχι ουσιαστικά με τη ζωή της Εκκλησίας, εξωτερικά αγιάζει αλλά πίσω από την πόρτα του σπιτιού του καταπονεί τον/την σύζυγο, αδιαφορεί για τις ανάγκες των μελών της οικογένειάς του, τους στερεί την φυσική του παρουσία, πιστεύοντας ότι η «προσευχή» του θα τους σώσει. Κι αν κάτι δεν πάει καλά στη ζωή του, δεν ψάχνει να βρει μέσα του την αιτία, αλλά όλα τα αποδίδει στο «θέλημα» και στη «δοκιμασία» του Θεού για να τον λαμπρύνει ακόμα περισσότερο.
Είναι ο φαρισαίος του σήμερα τόσο πολύ διαδεδομένος και έντεχνα κρυμμένος που διαφεύγει από όλους παντελώς το ουσιαστικό νόημα του Ευαγγελίου και γενικά των λόγων του Κυρίου. Έχει ντυθεί ο εγωισμός και η υποκρισία τόσο πετυχημένα μέσα στα εκκλησιαστικά που ακόμα και οι Απόκριες ωχριούν σε φαντασία. Διότι, αυτές τις μέρες και οι τρεις Κυριακές πριν την Τυρινή, με την Παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου, την Παραβολή του Ασώτου Υιού και το Ευαγγέλιο της Τελικής Κρίσεως, η Εκκλησία δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να μας τονίζει το θέμα της υποκρισίας και της πλανεμένης πνευματικής αυτάρκειας. Για του λόγου του αληθές, ας κοιτάξουμε λίγο καλύτερα τον τελώνη, τον άσωτο και τους σωσμένους στην Τελική Κρίση.
