Γιώργου Κυπριανού
Πολλές είναι οι αναφορές που συναντούμε σε μέσα ενημέρωσης και αλλαχού γύρω από το τόσο πολυσυζητημένο θέμα της απώλειας κιλών. Δίαιτες, διατροφικές συνταγές και συμβουλές, διαιτητικά μοντέλα και απόψεις ειδικών, μαρτυρίες του τύπου «πριν και μετά» και άλλα τόσα που αφορούν στο πώς κάποιος θα χάσει τα δυσβάστακτα και τόσο ανεπιθύμητα περιττά κιλά. Ίσως να μην υπάρχει άλλο θέμα τόσο δημοφιλές και ενδιαφέρον, σήμερα στην εποχή της υπερκατανάλωσης και των «περιττών» πραγμάτων κάθε είδους. Κρίνοντας το θέμα και από το γεγονός ότι ομολογουμένως οι αποτυχίες είναι περισσότερες από τις επιτυχίες, η ανάγκη καθίσταται ακόμα πιο επιτακτική για την εξεύρεση της πιο μαγικής φόρμουλας απώλειας κιλών.
Μέσα σε αυτή λοιπόν τη δίνη των θεωριών και των σχολών και της ακατάπαυστης ενασχόλησης των πάντων με το θέμα των κιλών, προβάλλει μπροστά μας ο λόγος του Κυρίου στην δική του Κυριακή λεγομένη προσευχή, καθημερινά και επίμονα. «Τον άρτον ημών των επιούσιον» ζητούμε απαγγέλοντας το «Πάτερ ημών» να μας δώσει κάθε μέρα ο Κύριος. Ζητούμε να μας χαρίσει τον «άρτον» το ψωμί ή αλλιώς την τροφή που έχουμε πραγματικά ανάγκη, για να συντηρηθούμε, να επιβιώσουμε αλλά και άλλους να ταΐσουμε. Αμέσως και τόσο απλά, ο Κύριος βάζει τα πράγματα στη θέση τους γύρω από το θέμα της διατροφής.
Ο «επιούσιος άρτος» είναι ακριβώς, η διατροφή που περιορίζεται στα αναγκαία. Και αυτά τα απολύτως αναγκαία είναι που ζητούμε από τον Θεό να ευλογήσει και να μην μας στερήσει. Με τον όρο αυτό δεν εννοούμε μάλλον τα επιπλέον και αχρείαστα, τα επιδόρπια και τα υπερβάλλοντα σε ποσότητα και ποιότητα, τις λιχουδιές και τα ατέλειωτα τραπεζώματα, τα θερμιδόβομβα εδέσματα και τα υπερπλεονάζοντα μενού με τα επίσης υπερπλεονάζοντα περισσεύματα. Ο λόγος είναι σαφής. Ο άνθρωπος προσεύχεται για τα προς το ζην και όχι για τα προς το υπερζήν.
Αν λοιπόν, κρίνουμε το περιβόητο θέμα της ανάγκης για απαλλαγή από τα περιττά κιλά μέσα από τον πνευματικό καθαρά λόγο της Κυριακής Προσευχής τότε, τα πράγματα αλλάζουν οπτική, τουλάχιστον στο θεωρητικό επίπεδο. Αν ο άνθρωπος, είχε ως προμετωπίδα τον ασκητικό και φιλάνθρωπο ακόμα λόγο του περιορισμού στα απολύτως αναγκαία τότε, ίσως, και το θέμα της πρόσληψης θερμίδων να είχε λυθεί. Η εγκράτεια και η ασκητικότητα δεν θα ήταν ένας βασανισμός και γογγυσμού αίτιον, αλλά θα ήταν προσευχή για τα αρκούντος αναγκαία, στα οποία σίγουρα χωρούν και οι μικρές παρανομίες ως «δώρον» και αίτιον ευχαριστίας και δοξολογίας προς τον δωρεοδότη Θεό. Ας προστεθεί και αυτή η πρακτική στον κατάλογο των προτάσεων περί ελέγχου των θερμιδικών προσλήψεων και ας δώσει στο όλο θέμα μια άλλη απουσιάζουσα μέχρι τώρα πνευματική διάσταση.
