Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου
Ο θάνατος είναι ένα γεγονός το οποίο δεν θέλομεν, ότι και να κάνουμε δεν μπορούμε να το αποδεχτούμε, είναι ξένο προς την φύση μας. Δεν είμαστε πλασμένοι για να πεθαίνομε, δεν μπορούμε να εξοικιωθούμε με την ιδέα ότι μια μέρα θα πεθάνομεν και μεις. Παρόλο που το ξέρομεν και είμαστε βέβαιοι, αφού δεν υπάρχει κανένας που έμεινεν αθάνατος. Ακόμα και ο ίδιος ο Θεός όταν έγινε άνθρωπος υπέταξε εκούσια τον εαυτό Του στον θάνατον. Άρα ούτε και σε μας υπάρχει ενδεχόμενο να μην γευθούμε την εμπειρία του θανάτου.
Παρά ταύτα όμως όσο και αν ακόμα μπορεί να προσπαθούμε να το έχουμε συνέχεια μέσα μας, εντούτοις κατά βάθος δεν τον δεχόμαστε. Δεν τον ενστερνιζόμαστε. Γιατί, δεν είμαστε πλασμένοι για τον θάνατον. Ο Θεός μας έκαμε να μην πεθαίνομε. Μας έκαμε ο Θεός να ζούμε κοντά Του αιώνια μαζί Του χωρίς να γευθούμεν θάνατον. Ο θάνατος, είναι έναν γεγονός το οποίον ο Θεός δεν το ευλόγησεν, δεν το ηθέλησεν, αλλά το άφησε να γίνει ως συνέπεια της πτώσης μας. Σαν συνέπεια της διακοπής της σχέσης μας με τον Θεόν, εισήρθε στην ζωή μας το γεγονός του θανάτου. Έκτοτε όλοι οι άνθρωποι είμαστε υποταγμένοι στον θάνατον, και όχι μόνο στον θάνατον αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα δυσάρεστα τα οποία δυστυχώς συναντούμε στην ζωή μας. Δεν είναι μόνον ο θάνατος αλλά πολλά άλλα πράγματα δύσκολα συμβαίνουν γύρω μας. Και μας φαίνεται παράξενον πως η δικαιοσύνη του Θεού επιτρέπει να γίνονται πράγματα άδικα. Πεθαίνουν τόσα παιδιά καθημερινά, πεινασμένα, φτωχά, εγκαταλελειμμένα, μέσα σε αρρώστιες δύσκολες, άνθρωποι κατά εκατοντάδες και χιλιάδες πολλές φορές χάνονται, και ο άνθρωπος λέει: Ο Θεός πώς αφήνει να γίνονται αυτά τα πράγματα. Η δικαιοσύνη του Θεού δηλαδή που βρίσκεται; Και πολλές φορές φαίνεται ότι το άδικον θριαμβεύει, ότι το άδικον είναι αυτό που νικά και ότι ο δίκαιος χάνεται. Και ο δίκαιος φαίνεται αδικημένος στο τέλος, και η ανθρώπινη λογική, και η ανθρώπινη δικαιοσύνη επαναστατεί εναντίον αυτού του πράγματος. Δεν μπορεί να το δεχτεί.
Έχομε δίκαιο να σκεφτόμαστε έτσι, αλλά θα είχαμε απόλυτο δίκαιο εάν δεν ξεχνούσαμε ότι πλέον ζούμε όχι όπως μας έπλασε ο Θεός, πριν από την πτώση, αλλά όπως δυστυχώς γίναμεν μετά την πτώση μας. Μεταπτωτικά. Από την στιγμή που παραβήκαμεν την εντολή του Θεού και διακόψαμεν μόνοι μας την σχέση μας με τον Θεόν, από τότε και μετά, σαν συνέπεια, μπήκε η φθορά, ο θάνατος, ο πόνος, η θλίψη, η αρρώστια, η δυσκολία, και όλα αυτά εις την δική μας ζωή. Άρα ο Θεός δεν έπλασε τον θάνατον, άρα ο Θεός δεν θέλει τον θάνατον, ούτε τα κακά του ανθρώπου.
