Παναγιώτη Καπαρή
Ο πόνος και η θλίψη δεν αντέχονται, όσο και αν φιλοσοφήσει κανείς την ζωή, όσο θάρρος και αν διαθέτει, όσα πλούτη και όση δόξα και αν έχει. Το δύσκολο και πάντα αναπάντητο «γιατί» αναδύεται μετά από κάθε «χαστούκι» της ζωής. Οι απαντήσεις, δεν υπάρχουν και η παρηγοριά βρίσκεται μόνο σε ένα μεταφυσικό επίπεδο, μόνο στις θαυμαστές απαντήσεις αγίων ανθρώπων, οι οποίοι γνωρίζουν εμπειρικά και τις άλλες διαστάσεις της δημιουργίας.
Ο άγιος Παΐσιος έλεγε ότι «και τους γονείς βοηθάει ο θάνατος των παιδιών. Πρέπει να ξέρουν ότι από εκείνη τη στιγμή έχουν έναν πρεσβευτή στον Παράδεισο. Όταν πεθάνουν, θα 'ρθουν τα παιδιά τους με εξαπτέρυγα στην πόρτα του Παραδείσου να υποδεχθούν την ψυχή τους…».
Αυτές τις μέρες γίναμε μάρτυρες και της θαυμαστής σωτηρίας του μοναστηριού του Οσίου Δαυϊδ στην Εύβοια, του μοναστηριού του σύγχρονου Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη, το οποίο δεν άγγιξαν οι φλόγες, την ώρα που τα πάντα γύρω από την μονή έγιναν στάχτη και αποκαΐδια.
Η γερόντισσα Γαβριηλία, η γερόντισσα της Ασκητικής της Αγάπης, έλεγε: «Ποτέ να μην λες, γιατί περνώ αυτό; Ή όταν βλέπεις τον άλλο με τη γάγγραινα, τον καρκίνο ή την τύφλωση, να μην λες γιατί το περνά αυτό; Αλλά να παρακαλείς τον Θεό να σου χαρίσει το όραμα της άλλης όχθης. Τότε θα βλέπεις όπως οι Άγγελοι τα γινόμενα εδώ όπως πραγματικά είναι. Όλα στο σχέδιο του Θεού. Όλα». Η φοβερή Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, έγραψε τον ανεπανάληπτο στοίχο: «Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα, σεργιάνισα ένα πρωινό, κι ώσπου να 'ρθει το δειλινό από την άλλη βγήκα».
Τελικά το μόνο το οποίο μένει σε αυτό το διάβα της πρόσκαιρης ζωής, είναι η προσφορά αγάπης, η χαρά της δημιουργίας και η ευτυχία της απλότητας. Τα άλλα όλα είναι έργα Θεού. Και ο Θεός βοηθός…
