Γιώργου Κυπριανοῦ
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὡς πρίν ἑβδομήντα ἔως καί πενήντα ἀκόμα χρόνια σχεδόν κάθε ἀναφορά σέ τέχνες ἐκτός «Ἐκκλησίας» ἤ θά ἦταν ἀδιανόητη ἤ τουλάχιστον θά ἦταν καχύποπτη. Ὁ «φιλό-μουσος» χριστιανός θά ἔπρεπε νά ἱκανοποιοῦσε τήν πολιτιστική ἀνάγκη καί δίψα του μόνο σέ τέχνες συνυφασμένες μέ τόν χῶρο τῆς χριστιανικῆς πίστης. Τό γεγονός αὐτό ἄφηνε τούς χριστιανούς μακρυά ἀπό τό πολιτιστικό γίγνεσθαι τῆς ἐποχῆς τους, ἀπό τήν ποίηση, τή ζωγραφική, τή λογοτεχνία, τό θέατρο, τόν κινηματογράφο, τή μουσική, τό τραγούδι καί γενικά ἀπό ὅλες τίς «θύραθεν» τέχνες, στερημένους ἀπό ὅ,τι μεγαλειῶδες καί ποιοτικό ἔχει νά ἐπιδείξει ὁ σύγχρονος ἑλληνικός καί ὄχι μόνο πολιτισμός.
Παντοῦ μποροῦμε νά βροῦμε τήν ἐμπειρία τῆς πίστης ἀκόμα καί σέ σύγχρονες δημιουργίες καί νά τίς ἀξιοποιήσουμε ἀναλόγως. Τόσο ὁ ποιμένας ἤ ὁ κατηχητής ὅσο καί ἁπλός πιστός ὀφείλει εἰδικά σήμερα σέ μία ἐποχή κατακλυσμένη ἀπό πολιτιστική δημιουργία εἰδικά στόν χῶρο τοῦ κινηματογράφου νά διαλέγεται καί νά ἐνημερώνεται. Καί ἀποδείχθηκε ὅτι ἡ ὠφέλεια πού προκύπτει μέσα ἀπό μία ποιοτική ταινία μέ ποικίλες ἀναφορές σέ μεταφυσικές ἐμπειρίες ἤ σέ διάφορα ἠθικά διλήμματα εἶναι μεγαλύτερη καί ἐντονότερη ἀπό τήν ἐντρύφηση σέ μία ἐκ προοιμίου χαρακτηρισμένη ὦς «χριστιανική» ἐντρύφηση. Ἐπειδή, εἶναι βγαλμένα μέσα ἀπό πραγματικές καταστάσεις, καθημερινές, συνήθεις καί ρεαλιστικές, βγαλμένες ἀνεπαίσθητα μέσα ἀπό τήν ἴδια τη ζωή.
Ὁ χριστιανός εἶναι πολίτης τοῦ κόσμου τοῦ σήμερα, τοῦ κόσμου τῆς γῆς μέ τό βλέμμα, τό μυαλό, τήν καρδιά καί γενικά τήν κρίση του στραμμένη στόν οὐρανό. Ἔτσι ζεῖ, κινεῖται καί πολιτεύεται ὁ ὥριμος καί ὁλοκληρωμένος χριστιανός τοῦ σήμερα. Μέ πνεῦμα ἐλευθερίας. Γιά νά σταματήσει ἐπιτέλους ἡ ταύτιση κάθε χριστιανοῦ καί κάθε χριστιανικῆς παρουσίας μέ τό συντηρητισμό, τό ἄρωμα τῆς νεφθαλίνης, τοῦ ἀπόκοσμου καί τοῦ περιθωριακοῦ. Ἄς μήν στεροῦμε στούς χριστιανούς τήν ὀμορφιά τοῦ πολιτισμοῦ. Ἄς μήν στεροῦμε ὅμως καί ἀπό τόν κόσμο τήν ὀμορφιά τοῦ ἐλεύθερου χριστιανικοῦ πνεύματος.
