Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου
Περνᾶμε συνεχῶς στήν ζωή μας διαδοχικές γεννήσεις. Δέν εἶναι μόνον ἡ βιολογική γέννηση. Καί αὐτή ἔχει πολύ μεγάλη σημασία, διότι γεννιόμαστε καί ἐρχόμαστε σέ αὐτήν τήν ζωή, γιά νά ζήσουμε πολλά πράγματα. Σημασία ἔχει ὅμως καί ἡ ἄλλη γέννηση, ἡ πνευματική γέννηση. Ἔχει πολύ μεγάλη ἀξία τό «εἶναι», ἀλλά μεγαλύτερη ἀξία ἔχει τό «εὖ εἶναι». Καί, φυσικά, πολύ μεγάλη καί ἀνώτερη σημασία ἔχει τό «ἀεί εὖ εἶναι», πού θά γίνη μετά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, γι' αὐτούς πού ζοῦν καθ' ὅλη τήν διάρκεια τῆς ζωῆς μέ τό «εὖ εἶναι», δηλαδή μέσα στήν Ἐκκλησία μέ τά ἅγια Μυστήριά της. Καί ὅταν ἐξετάσουμε τήν ζωή μας, θά δοῦμε μέ πολύ μεγάλο θαυμασμό τόσες ἐκπλήξεις στήν ζωή μας: Νά μεγαλώνουμε μέ εὐλογίες καί δῶρα τοῦ Θεοῦ, νά σκορπᾶ ἀφειδῶς δῶρα ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μᾶς γεμίζει μέ οὐράνιες εὐλογίες. Μικρά παιδάκια, μεγαλώσαμε σέ εὐσεβεῖς οἰκογένειες. Καί ἐνῶ θά μπορούσαμε νά φύγουμε νωρίς ἀπό τήν ζωή αὐτή, παραμένουμε ἔχοντας ὑγεία. Μεγαλώσαμε μέ γνώσεις, σοφία, σπουδές. Γνωρίσαμε πνευματικούς Πατέρες. Γνωρίσαμε ἁγίους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ζοῦν αὐτό πού θέλει ὁ Θεός καί τηροῦν τό θέλημά Του.
Γνωρίσαμε καί ζήσαμε ἐμπειρίες ἐκπληκτικές μέσα στήν Ἐκκλησία. Πορευθήκαμε ἀπό ἔκπληξη σέ ἔκπληξη. Ὅσα χρόνια καί ἄν ζοῦμε καί ὅσα χρόνια καί ἄν ζήσουμε, καί τώρα πού εἴμαστε σέ αὐτή τήν στιγμή καί μέχρι τότε πού θά 'ρθῆ ἡ ὥρα νά φύγουμε ἀπό τόν κόσμον αὐτό, θά δοῦμε καί ἄλλα πολλά, τά ὁποῖα δέν μπορεῖ νά συλλάβη ἡ ἀνθρώπινη λογική. Λένε οἱ ἐπιστήμονες ὅτι, ὅπως ἔχουμε τήν βιολογική γέννηση, ἔτσι ἔχουμε τήν ψυχολογική γέννηση, ἔτσι ἔχουμε τήν πνευματική γέννηση, ἔτσι ἔχουμε τήν οὐράνια γέννηση. Καί, φυσικά, ὅταν ζῆ κανείς κατά Θεόν, ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα νά φύγη ἀπό τόν κόσμο αὐτόν, φεύγει καί τότε γίνεται μιά ἄλλη γέννηση. Γι' αὐτό καί ἑορτάζουμε τούς ἁγίους τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποίαν ἐκοιμήθηκαν, μαρτύρησαν. Γιατί; Διότι τότε ἐγεννήθηκαν σέ ἕναν ἄλλον κόσμον, στόν οὐράνιο κόσμο.
Εἶναι αὐτό πού λέγει ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας. Ὅλη αὐτή ἡ ζωή, πού ζοῦμε σέ αὐτήν ἐδῶ τήν ζωή, μοιάζει σάν μιά μήτρα πού μᾶς φιλοξενεῖ. Εἴμαστε ἔμβρυα μέσα σέ αὐτή, στήν βιολογική ζωή. Καί ὅπως τό ἔμβρυο, καθώς εἶναι μέσα στήν κοιλία τῆς μητέρας του ἐπιθυμεῖ πότε θά βγῆ γιά νά δῆ τό φῶς, ἔτσι, λέει ὁ ἱερός Νικόλαος Καβάσιλας, ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα νά φύγη κανείς ἀπό τόν κόσμον αὐτόν, γεννιέται, σάν νά βγαίνη μέσα ἀπό τήν κλειστή μήτρα. Γιατί λένε μερικοί, λόγῳ τοῦ κορωνοϊοῦ κλεινόμαστε στά σπίτια μας, γίνεται λόκ ντάουν κλπ. Μά ἐδῶ εἴμαστε κλεισμένοι μέσα στήν ἴδια τήν βιολογική μας ζωή, εἴμαστε σέ μιά φυλακή, ὅλος ὁ κόσμος εἶναι μιά φυλακή καί περιμένουμε πότε θά βγοῦμε ἀπό αὐτήν. Καί αὐτό τό βλέπουμε στήν ζωή τῶν Ἁγίων, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «ἐπιθυμῶ ἀναλύσαι, καί σύν Χριστῷ εἶναι με».
