Μητροπολίτου Λεμεσοῦ Ἀθανασίου
Σήμερα ἕνας Ὀρθόδοξος, ἕνας Ἅγιος, θά κατέτασσε ἄνετα τήν Ἐκκλησία εἰς τήν Ἰατρική Σχολή, διότι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά ἕνας πνευματικός χῶρος, ὅπου θεραπεύεται ὁ πνευματικά ἄρρωστος ἄνθρωπος. Καί δέν τόν θεραπεύει ὡς διά μαγείας οὔτε τόν θεραπεύει μέ εὐχές, ἀλλά τόν θεραπεύει μέ συγκεκριμένη μέθοδο, ἡ ὁποία μέθοδος ἔχει πειραματισθεῖ ἐπί τῶν Ἁγίων, ἔχει ἀποδείξει τήν ἀλήθεια τῆς μεθόδου, ἔχει καταντήσει σέ ἀξίωμα καί ἔχει ἀναχθεῖ πλέον εἰς ἐπιστημονική ὁδό, διότι χιλιάδες, ἑκατομμύρια ἄνθρωποι, διά τῆς μεθόδου αὐτῆς, βρῆκαν τήν πνευματική ὑγεία καί τήν πνευματική ἰσορροπία, ἡ ὁποία δέν εἶναι τίποτα ἄλλον παρά ἡ ἐπιστροφή τοῦ ἀνθρώπου εἰς τόν χῶρο, εἰς τόν τρόπον, εἰς τό ἀξίωμα τῆς πρώτης δημιουργίας του ἀπό τόν Θεό καί ἐν συνέχειᾳ τῆς ἀναβάσεώς του εἰς τήν κατάσταση τῆς θεώσεως.
Εἴπαμε, λοιπόν, ὅτι ἡ Ἐκκλησία κατατάσσεται, ἀπό Ὀρθόδοξη ἄποψη, εἰς τόν χῶρο τῆς Ἰατρικῆς, διότι πράγματι πρόκειται περί ἰατρείας καί σ’ αὐτό τό νοσοκομεῖο, τό πνευματικόν, ὁ ἰατρός δέν εἶναι ἄνθρωπος ἀλλά εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος λειτουργεῖ, διακονεῖ τούς ἀσθενεῖς ἀνθρώπους διά τῶν Ἁγίων του, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐμπειρία αὐτῆς τῆς θεραπευτικῆς ὁδοῦ. Ἀπό τή μικρή μου πείρα, τήν προσωπική μου, ὡς ἀσθενής ἄνθρωπος καί ἀπό τήν πείρα μου ὡς ἱερέας, μοναχός, μπορῶ νά πῶ ὅτι πράγματι εἶναι γεγονός ὅτι συναντοῦμε καθημερινά ὁλόκληρη αὐτήν τήν τραγωδία τῆς διασπάσεως τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας καί ἀνακαλύπτομε ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀσθένεια τοῦ ἀνθρώπου. Λέω καμιά φορά καί στόν ἑαυτό μου καί σ’ ἄλλους ἀνθρώπους ὅτι θά ἦταν, ἄς ποῦμε, ἄς τό ποῦμε ἔτσι, εὐχῆς ἔργο ἡ ἁμαρτία νά ἐθεράπευε τόν ἄνθρωπο καί σήμερα οἱ πιό πολλοί ἄνθρωποι θά ἦταν ὅλοι ὑγιεῖς ἤ τουλάχιστον εὐτυχισμένοι. Διότι σήμερα καταργήθηκε αὐτή ἡ ἔννοια καί θεοποιήθηκε ἡ ἁμαρτία καί ἄρα, λοιπόν, ἐάν κάνεις πράγματα τά ὁποῖα εἶναι παραβάσεις τῆς κατά φύσιν δημιουργίας σου θεωροῦνται φυσιολογικά, ἐνῶ, ἄν ἀντιστρατευθεῖς, θεωρεῖται αὐτό ὅτι εἶναι παρά φύσιν καί ὅτι πρέπει νά ’σαι ἄρρωστος γιά νά μήν κάνεις αὐτά πού κάνουν ὅλοι! Ὅμως τό παράδοξο εἶναι ὅτι ὅσο ἀπελευθερώνεται ὁ ἄνθρωπος, ὅσο ἐπιτελεῖ αὐτά τά ὁποῖα ἐθεωροῦντο ἤ θεωροῦνται ἁμαρτίες, περισσότερο ἐμπλέκεται σέ μίαν ἄρρωστη κατάσταση, καί δέν μπορεῖ νά βγεῖ ἀπό μέσα. Τελικά, ἐάν ἡ ψυχή του παραμείνει ζωντανή, τότε θά γευθεῖ πολύ πικρά αὐτόν τόν δρόμο, στόν ὁποῖον μπῆκε μέσα, καί μετά πολλῶν δακρύων.
Εἶδα ἑκατοντάδες ἀνθρώπους νά κλαῖνε μέ μαῦρα δάκρυα γιά τούς καρπούς τῆς ἁμαρτίας˙ δέν εἶδα κανέναν ἄνθρωπο νά κλάψει γιατί ἀκολούθησε τό δρόμο τῆς ἐμπειρίας τῶν ἁγίων. Ἀντίθετα, ἐνῶ εἰς τά μάτια τοῦ κόσμου φαίνονται δυστυχισμένοι, ὅμως αὐτοί, ἡ καρδία τους ἦταν γεμάτη μέ οὐράνια χαρά καί, πῶς νά ποῦμε, ἀνέκφραστη μακαριότητα, τήν ὁποίαν εὐχόμαστε πολλές φορές ἔστω ψήγματα νά εἶχαν οἱ ἄνθρωποι γιά νά καταλάβουν ποῦ τελικά εὑρίσκεται αὐτή ἡ εὐτυχία, τήν ὁποίαν ψάχνουν.
