Ἀρχ. Παύλου Ἐγγλεζάκη
Ὁ διάλογος δέν εἶναι συζήτηση. Διάλογος γίνεται μεταξύ ἀνθρώπων ὄχι μεταξύ συστημάτων. Καί μεταξύ ἀνθρώπων ὁ διάλογος εἶναι πρίν ἀπ’ ὅλα συνάντηση.
Στό διάλογο πηγαίνουμε ὄχι γιά νά ποῦμε ἤ νά διδάξουμε κάτι: αὐτό θά ἦταν μονόλογος ἤ θά καταντοῦσε διάλογος κουφῶν. Πηγαίνουμε γιά νά συναντήσουμε κάποιον ἄλλο, πού τόν δεχόμαστε ὅπως εἶναι, θέλουμε νά τόν γνωρίσουμε καλύτερα, νά τόν ἀκούσουμε, νά μάθουμε γι’ αὐτόν. Καί βέβαια νά τοῦ συστηθοῦμε, νά τοῦ ποῦμε γιά μας, γιά τή ζωή μας, τίς πεποιθήσεις μας, τούς φόβους μας, τίς ἐλπίδες μας. Στό διάλογο πηγαίνουμε μέ φιλική διάθεση, γιά νά κάνουμε φίλους. Ἡ στάση αὐτή τῆς δεκτικότητας καί τοῦ ἀνοίγματος εἶναι ὄχι μόνο ἡ ὀρθή χριστιανική στάση, πού ὑπαγορεύεται ἀπό τή μεγάλη ἐντολή τῆς ἀγάπης τοῦ πλησίον, ἀλλά κατ’ ἐξοχήν καί ἡ στάση τοῦ πολιτισμένου ἀνθρώπου πού ἔχει ὑπερβῆ τίς καχυποψίες, τίς φοβίες καί τή στατικότητα τοῦ ἀπαίδευτου καί φανατικοῦ.
Ἡ σύγχρονη τεχνολογία καί ἡ νέα ἐπιστήμη ἔχουν κάνει τόν πλανήτη μας πολύ μικρό, πρός τό παρόν μας δίνεται μόνο μία Γῆ γιά νά ζήσουμε, καί θά πρέπει κάποτε νά θελήσουμε νά καταλάβουμε πώς τά πράγματα πού μας ἑνώνουν μέ τόν πλησίον μας, ὁποιοσδήποτε κι ἄν εἶναι αὐτός (ὁ Κινέζος, ὁ Ἐσκιμῶος, ἡ συμπατριώτης μας τῆς ἄλλης ἰδεολογίας ἤ κόμματος ἤ πίστεως), εἶναι πιό πολλά ἀπό αὐτά πού μας χωρίζουν. Ὁ ἀληθινός χριστιανός, ὄντας ὁ ἴδιος κατά τό πνεῦμα τοῦ Κυρίου τοῦ οἰκουμενικός καί παγκόσμιος ἄνθρωπος, προσπαθεῖ ὅσο μπορεῖ νά βοηθήσει τήν ἀμοιβαία γνωριμία καί συνύπαρξη τῶν ἀνθρώπων, χωρίς καθόλου νά «κάνει ὑποχωρήσεις» ἤ νά ἀρνῆται ἤ ν’ ἀποκρύβει τήν Ἀλήθεια τήν ὁποία πιστεύει καί πρός τήν ὁποία βαδίζει. Καί χωρίς βέβαια νά νομίζη ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ χριστοῦ ἐξαντλεῖται σ’ αὐτή τή διακονία μόνο καί ἄλλο σκοπό ἤ λόγο ὑπάρξεως δέν ἔχει. Ὁ πιστός δέν ξεχνᾶ ὅτι τό ἕνα καί μοναδικό οὐ ἐστι χρεία» εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί αὐτήν «ζητᾶ πρώτον».
