Ἡ ὑφιστάμενη διαφορά μεταξύ τῶν φύλων ἀνήκει στή δημιουργία τοῦ Θεοῦ, «Καί ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς». Ἡ δυαδικότητα αὐτή τοῦ ἀνθρώπου, ἡ δημιουργία του ὡς ἄνδρα καί γυναίκα, ἔχει μεγάλη θεολογική σημασία. Μόνο ὡς «ἄρσεν καί θῆλυ» εἶναι ὁ ἄνθρωπος εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά τελειωθεῖ μόνο ὡς συνάνθρωπος, ὡς κοινωνία πρός τόν ἄλλο. Τό «Σύ» ἐδῶ δέν εἶναι κάτι τό ξένο ἀλλ’ εἶναι τό Ἐγώ ὡς Σύ, ὡς ἀπέναντι· καί τό Ἐγώ δέν εἶναι ἁπλή ἐγωπάθεια, ἀλλ’ εἶναι βίωση τοῦ Σύ ὡς Ἐγώ.
Αὐτή τή σημασία ἔχει ἐξ ἄλλου καί τό: Ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν, πού σημαίνει: Ὁ πλησίον μου, τό Σύ, εἶναι ὡς Ἐγώ ὁ ἑαυτός μου. Ὅλα αὐτά σημαίνουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐκλογή νά ζήσει ἤ κοινωνικά ἤ μόνος· μόνη δυνατότητα ὑπάρξεώς του καί ἐκπληρώσεως τῆς ἀποστολῆς του εἶναι ἡ κοινωνικότητα· ἡ μοναξιά εἶναι ἤδη μιά μορφή θανάτου πρίν τό θάνατο, ὁ ὁποῖος θάνατος ἀκριβῶς εἶναι ἡ πλήρης ἀπομόνωσης, ἡ πλήρης ἀπώλεια τῆς κοινωνικότητας.
