Κωνσταντίνου Διαμαντούρου
Τούς «κοπιῶντας καί πεφορτισμένους», τούς πονεμένους καί βασανισμένους, ἐκείνους πού δέν ξέρουν πιά ποῦ νά στραφοῦν καί ποῦ νά γύρουν, ποῦ νά στηριχθοῦν καί ποῦ νά ξαποστάσουν, τούς καλεῖ ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ. Τούς καλεῖ γιά νἄβρουν ἀνάπαυση στίς ψυχές τους. Γιατί ὁ ζυγός Του δέν εἶναι βαρύς καί τό φορτίον Του ἐλαφρό.
«Δεῦτε πρός με …».
Ἀλλά οἱ πονεμένοι καί οἱ βασανισμένοι δέν ἔρχονται. Προτιμοῦν νά μένουν κλεισμένοι στόν πόνο τους, στήν ἀγωνία τους καί στήν ἀπόγνωσή τους. Καί μόνο οἱ «ὀλίγοι», μόνο οἱ «ἐκλεκτοί», ἔρχονται «σπεύδοντες» νά δεχθοῦν τό φορτίο Του καί τό ζυγό Του, ἀλλά μαζί καί τή χαρά του καί τήν εἰρήνη Του πού κανείς πιά δέν θά μπορέσει νά τούς τήν ἀφαιρέσει.
