π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Ἡ πνευματική ζωή μέσα στό χῶρο τῆς ἐκκλησίας πρέπει νά ἐννοηθεῖ ὡς σχέση. Ἐμεῖς αὐτό τό ἔχουμε ξεχάσει. Πιστεύουμε ὅτι μποροῦμε μέ κάποιους ἐξωτερικούς τρόπους νά δεσμεύσουμε τόν Θεό, νά Τόν καθυποτάξουμε καί νά Τόν κάνουμε ὅ,τι θέλουμε. Ἐπιζητοῦμε νά ἀκούει ὅλα τά αἰτήματά μας, καί γενικότερα νά ἐξυπηρετεῖ τίς ὑποθέσεις μας, ὅποιες κι ἄν εἶναι αὐτές. Ἕνας ὑποτακτικός δηλαδή τῶν θελημάτων μας.
Ξεχνᾶμε ὅμως τό βασικό, ὅτι ὁ Θεός εἶναι πρόσωπο. Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δέν μιλᾶμε ποτέ γιά μία ἀνώτερη δύναμη, ἀλλά γιά ἕνα Θεό πού, ἐνῶ παραμένει ἀμέθεκτος ὡς πρός τήν οὐσία Του, μπορεῖ καί θέλει νά σχετίζεται μέ τόν ἄνθρωπο καί ὁλάκερη τήν κτίση.
Στό σημεῖο αὐτό ἔχει ἰδιαίτερη ἀξία νά ὑπογραμμίσουμε ὅτι οἱ New age αἱρέσεις( =νεοπαγεῖς, νεότευκτες, νεοσύστατες αἱρέσεις), ἰδιαιτέρως ἀνατολικοῦ τύπου καί προελεύσεως, προβάλλουν αὐτό ἀκριβῶς τό πρότυπο Θεοῦ. Μία ἀνώτερη δύναμη μέ τήν ὁποία δέν σχετιζόμαστε, ἀλλά συντονιζόμαστε. Δέν διαλεγόμαστε, ἁπλά ἀποδεχόμαστε. Ἐάν ὅμως ὑπάρχει μία ἀνώτερη δύναμη με τήν ὁποία συντονίζομαι, τότε μέ αὐτή τή δύναμη δέν μπορῶ νά ἀναπτύξω διάλογο καί ἐπαφή. Νά μέ ἐπηρεάσει καί νά τήν ἐπηρεάσω. Μπορῶ ἁπλά καί μόνο νά ὑπακούσω ἐξωτερικά σέ κάποιες διαδικαστικές ἐντολές. Ἀλλά αὐτό δέν ἔχει ζωή. Δέν ἔχει τήν ζωντάνια μίας σχέσης.
Ἡ σχέση μέ τό Θεό εἶναι μία σχέση ζωντανή, πού πάλλεται, δονεῖται, ἀλλάζει καί μεταμορφώνεται, περνάει φάσεις πολλές καί διαφορετικές. Στιγμές ἐμπιστοσύνης ἀλλά καί στιγμές ἄρνησης καί ἀποστασίας, ἀμφιβολίας καί ἀπόλυτου δοσίματος.
Τό ἀναφέρει πολύ ὄμορφα ὁ γέροντας Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης, ὅτι «μέ τόν Θεό παίζουμε ἕνα διαρκές, ἀέναο, ἀτελεύτητο κρυφτούλι». Μᾶς κρύβεται καί μᾶς φανερώνεται. Τοῦ κρυβόμαστε καί Τοῦ φανερωνόμαστε. Μᾶς ἐμφανίζεται καί ἐξαφανίζεται. Τοῦ δινόμαστε καί πολλές φορές ἀδιάφορα χανόμαστε. Βλέπετε δέν εἶναι ἀπόλυτο ὅτι πάντα ἐμεῖς εἴμαστε ἕτοιμοι ἤ θέλουμε νά συναντήσουμε τόν Θεό. Πολλές φορές δέν εἴμαστε κἄν ἕτοιμοι. Ζητᾶμε μέ τό στόμα καί τά λόγια τήν συνάντηση, ἀλλά ἡ καρδιά δέν ἀκολουθεῖ. Κι αὐτό διότι ἡ συνάντηση μέ τόν Θεό, ἐπειδή ἀκριβῶς εἶναι μία κίνηση ἀπέναντι σέ ἕνα πρόσωπο, ἔχει κόστος. Κάτι στοιχίζει, ὅπως κάθε μορφή σχέσεως. Μία συνάντηση μέ τόν Θεό μπορεῖ νά ἀνατρέψει τίς ἀξίες μας. Νά μᾶς κάνει νά ἀναθεωρήσουμε βασικά δεδομένα τῆς ζωῆς μας, πού ἐμεῖς δέν εἴμαστε στή φάση ἐκείνη πού θά τό ἐπιθυμούσαμε.
Κανείς ὅμως στή ζωή δέν τά ἔχει ὅλα. Κάτι κερδίζει, μά καί κάτι ταυτόχρονα χάνει. Ὅλα δέν γίνεται νά τά ἔχουμε. Αὐτός εἶναι καί ὁ κανόνας μίας σχέσης. Παίρνουμε πράγματα, ἀλλά ταυτοχρόνως πρέπει καί νά δώσουμε. Δέν εἶναι, λοιπόν, ἀπόλυτο ὅτι πάντα ὁ Θεός μας κρύβεται. Ἴσως νά εἴμαστε κι ἐμεῖς ἐκεῖνοι πού ἀποφεύγουμε τήν συνάντηση φοβούμενοι τό κόστος.
