Ἐπιστρέφει ὁ ἄσωτος. Κάθε βῆμα καί ἕνα χνάρι πίκρας καί πληγῆς, μία πονεμένη ἀνάμνηση ἁμαρτίας, ἔμπονος καημός τῆς προδομένης ἀγάπης τοῦ Πατέρα του. Κάθε βῆμα καί πιό μακρυά ἀπ’ ὅ,τι ἀφήνει πίσω του. Τό βλέμμα του σταθερό πρός τά μπροστά. Τό σπίτι τοῦ πατέρα πέρα ἀπ’ τόν ὁρίζοντα. Ὡστόσο, πίσω ἀπ’ τά βουνά καί τά πελάγη πολύ καθαρά τό βλέπει καί γλυκαίνεται ἡ ψυχούλα του. Δέν ξαποσταίνει καθόλου. Λίγο νά ἀνασάνει καί ξανά τραβᾶ πρός τήν ἐλπίδα τῆς ζωῆς του, ἐκεῖ ὅπου βρίσκεται καί ἡ καρδία του.
Περισσότερο ἀπ’ ὅλα νιώθει προδομένος ἀπό τόν ἑαυτό του. Πλανέθηκε οἰκτρά, ὁ πονηρός καί τά πάθη, τοῦ ὑποσχέθηκαν πολλά. Ὅλα τέλος προέκυψαν ἁμαρτίες, ψέμματα, ψέμματα, ψέμματα. Διότι ἡ ἁμαρτία ψέμα καθαρό εἶναι, ψεύτικα χαρίζει στόν ἄνθρωπο, τά ὁποία φτιασιδώνει ὡς ἀληθινά.
Τήν ἔπαθε ὁ υἱός, κι ἔπαθε πολλῶς. Τώρα ὅμως ἐπιστρέφει. Ὤ!!! Ἐπιστρέφει!!!Φτερά στά πόδια, φτερά καί στήν καρδιά. Ὁ πόνος μετατρέπεται σέ δύναμη ἀλλαγῆς. Ἡ μετάνοια δίνει τροφή στήν ἐλπίδα. Ἡ ἀγάπη τά θρέφει ὅλα. Ἡ ἀγάπη συγχωρεῖ, μακροθυμεῖ, οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς, πάντα ὑπομένει, πάντα ἐλπίζει. Ὁ ἀγαπῶν πάντα ἐπιστρέφει, ὁ ἀγαπῶν πάντα περιμένει.
Ἦταν ὄντως πολλή ἡ ἀγάπη τοῦ Πατέρα. Ποῦ νά βρῆκε ὁ υἱός τόση δύναμη ἐπιστροφῆς; Τί νά κρύβεται πίσω ἀπ’ τήν τόση βιασύνη του; Τί φώτισε τό νοῦ του καί τί ἄστραψε στό πρόσωπό του καί τρέχει τώρα ἀλαφιασμένος; Ποιός εἶναι αὐτός πού τόν μαγνητίζει ἠλεκτρικά καί δέν τόν ἀφήνει οὔτε νά ξαποστάσει; Ποιός ἄλλος παρά ὁ καλός καί μειλίχιος πατέρας του. Πατέρας ἀληθινός, Πατέρας τῆς ὄντως ζωῆς. Ἐκεῖνος πού ἔσπειρε στοῦ καθενός τήν καρδία ἕνα λόγο μικρό, δυό λέξεων, δυό λόγια δυναμικά. Τά λόγια πού ἀντηχοῦν εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων, τά λόγια πού πάλλονται μέσα στήν ψυχούλα τοῦ ἀσώτου πού ἐπιστρέφει καί τοῦ ἀνεβάζουν τή νοσταλγία στά ὕψη. «Σέ καρτερῶ».
