π. Κωνσταντίνου Καλλιανοῦ
Ἄν ἐπιχειρήσουμε νὰ κοιτάξουμε βαθύτερα μέσα μας, θὰ παρατηρήσουμε τὸ πόση ἀνάγκη τὴν ἔχουμε αὐτὴν τὴν ἱερὴ περίοδο τοῦ Τριωδίου. Ποὺ στὴν οὐσία εἶναι ἕνα δρομολόγιο, μιὰ χρήσιμη πορεία, ὄχι χωρὶς νόημα καὶ σκοπό. Γιατὶ ἡ παρουσία τοῦ Τριωδίου στὴ ζωή μας, καὶ δὴ στὴν πνευματική μας βιοτή, εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τῶν εὐεγερσιῶν τοῦ Θεοῦ στὸ καθένα μας. Μὲ λίγα λόγια εἶναι τὸ κορυφαῖο μάθημα ποὺ μᾶς διδάσκει ἡ Χάρις Του, ὥστε νὰ κατορθώσουμε, ἀφοῦ συνέλθουμε «ἐκ τοῦ κλύδωνος τῆς ἁμαρτίας», νὰ ἀποβάλουμε τὸ κάθε προσωπεῖο ποὺ φορᾶμε καθημερινὰ «ἵνα φανῶμεν τοῖς ἀνθρώποις» (Μτθ. 6, 16). Καὶ θέλει «ἀρετὴν καὶ τόλμην» μιὰ τέτοια προσπάθεια, γιατὶ διαφορετικὰ θὰ ταλανιζόμαστε μέσα στὰ συμπλέγματα ποὺ μᾶς κληροδοτοῦν τὰ προσωπεῖα, τὰ ὁποῖα ἀναγκαζόμαστε νά τὰ φορᾶμε, μὲ ἀποτέλεσμα ὅλο καὶ περισσότερο θὰ βυθιζόμαστε σὲ τέλμα ἀμφιβολιῶν καὶ πνευματικῆς ἀστάθειας.
Ποιὸς ξέρει ἴσως ἡ φετινή Σαρακοστή μᾶς γίνει ἀληθινὴ πορεία πρὸς τὴν Ἀνάσταση. Αὐτό, ἄλλωστε, δὲ ζητᾶμε;
