Μητροπολίτη Λεμεσοῦ Γέροντα Ἀθανασίου
Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πάσης ἡλικίας, πού βλέπεις τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά τους. Αὐτή ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ δέν τούς κάνει ἀδιάφορους, ἀναίσθητους καί ἐπιπόλαιους. Ζοῦν τήν πραγματικότητα τοῦ κόσμου τούτου ὅπως ὁ καθένας, ἀλλά ὑπάρχει ἄλλη κατάσταση μέσα τους, μία ἄλλη βιοτή τῆς ῾῾αἰωνίου ἀπαρχήν᾽᾽ πού ἔχει ἄλλη διάσταση. Αὐτή ἡ αἴσθηση τῆς αἰωνίου Βασιλείας τοῦ Θεοῦ δέν τούς ἀφήνει νά καταποντιστοῦν. Ξέρουν ὅτι ὅλα τά ἀνθρώπινα εἶναι παρερχόμενα καί τίποτα δέν θά μείνει σ’αὐτόν τόν κόσμο. Αὐτός πού μένει εἰς τόν αἰώνα εἶναι ὁ Χριστός.
Ἑπομένως αὐτός πού εἶναι μαζί μέ τόν Χριστό ἔχει στήν καρδιά του αὐτή τή βεβαιότητα ὅτι θά μένει στόν αἰώνα. Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ καί τά πάντα θά παρέλθουν, ἐνῶ ὁ Κύριος θά μείνει εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ αὐτό, τότε ὅλα τά ἀντιμετωπίζει μέ μία ἀρχοντιά. Βιώνει τά πράγματα τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλά δέν βυθίζεται μέσα στή δυσκολία. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μιλώντας γιά τόν θάνατο μᾶς συμβουλεύει ὅτι δέν πρέπει νά λυπούμαστε «ὥσπερ οἱ λοιποί οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα». Λυπούμαστε, βέβαια, γιατί δέν εἶναι δυνατόν νά μήν λυπηθεῖ κανείς μπροστά στόν θάνατο ἑνός προσφιλοῦς του ἀνθρώπου. Λυπᾶται, ἔχοντας ὅμως, τήν ἐλπίδα του στόν Χριστό. Ἄν ἔχεις ἐλπίδα θλίβεσαι, ἀλλά δέν καταποντίζεσαι. Ἔτσι καί στά γεγονότα τῆς ζωῆς μας, τά ἀντιμετωπίζουμε ἔχοντες τήν ἐλπίδα στόν Χριστό.
Πάνω ἀπ’ ὅλα ὑπάρχει κάτι ἄλλο, πού δέν μπαίνει στά σχέδια τῶν ἀνθρώπων. Ὑπάρχει ὁ Θεός καί ἡ Βασιλεία καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ὁ θάνατος μπῆκε στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου «ἵνα μή τό κακόν ἀθάνατον γένηται». Μπῆκε ὁ θάνατος γιά νά μήν γίνει ἀθάνατο τό κακό. Ὅλοι στό τέλος θά πεθάνουμε καί τά ἀνθρώπινα θά παρέλθουν, γιατί ἡ ζωή μας δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τά χέρια τῶν ἀνθρώπων. Ὅταν ὁ Πιλάτος εἶπε στόν Χριστό «δέν ξέρεις ὅτι ἐγώ ἔχω ἐξουσία νά σέ ἀπολύσω ἤ νά σέ σταυρώσω;», ὁ Χριστός τοῦ εἶπε: «οὐκ ἔχεις ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ’ ἐμοῦ», δηλαδή δέν ἔχεις καμιά ἐξουσία πάνω σέ μένα ἐκτός ἀπό τόν Θεό. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ αὐτή τήν κατάσταση, ἔχοντας τήν ἐλπίδα του στόν Θεό καί δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τά ἀνθρώπινα πράγματα, τότε σέ ὅλες τίς δυσκολίες ἔχει τή δύναμη νά βγεῖ ἀπό πάνω.
Εἶπαν στόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο «Ἀλοίμονό σου ἀπό τήν αὐτοκράτειρα Εὐδοξία», γιά ὅσα τήν ἤλεγχε. Τότε αὐτός ἀπάντησε:
- «δέν θά δυσκολευτεῖ νά μέ σκοτώσει, ἔτσι ἀδύναμος πού εἶμαι. Ἀκόμα καί ἄν θέλει νά μοῦ δημεύσει τά ὑπάρχοντά μου, τί ἔχω; Γυμνός ἦρθα στόν κόσμο αὐτό, γυμνός καί θά ἀπέλθω. Θά μέ κόψει κομμάτια; Ἄς τό κάνει. Ἔχω τόν Ἠσαΐα τόν ὁποῖο ἔκαναν κι αὐτόν κομμάτια. Θά μέ πετάξει στή θάλασσα; Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς, ὁ Θεός βρίσκεται καί στή θάλασσα καί στή γῆ. Θά μέ ἐξορίσει; Ὅλη ἡ γῆ εἶναι τοῦ Θεοῦ. Οὐδείς δύναται βλάψαι Ἰωάννην ἤ μή μόνον Ἰωάννης».
Κανένας δέν μπορεῖ νά βλάψει τόν Ἰωάννη παρά μόνο αὐτός ὁ ἴδιος. Πῶς; Μόνο ἡ ἁμαρτία μπορεῖ νά μᾶς βλάψει. Αὐτή πού μᾶς χωρίζει αἰώνια ἀπό τόν Θεό. Ἄρα τί μπορεῖ νά κάνει κάποιος σ’ ἕνα πού ἔχει τήν ἐλπίδα του στόν Θεό; Τίποτε. Ὅ,τι θέλει ἄς τοῦ κάνει. Ἄς τόν ἐξορίσει, ἄς τόν σκοτώσει.
Ποιός εἶναι ὁ φόβος τοῦ θανάτου; Μά ὁ Χριστός κατήργησε τόν θάνατο. Ποῦ ἔγκειται ἡ ἀπειλή; Ἡ ἀπειλή γιά μᾶς εἶναι μόνο μία. Νά χάσουμε τόν Χριστό. Αὐτό εἶναι ἀπειλή. Ἄν ὁ ἄνθρωπος χάσει τή σχέση του μέ τόν Θεό, τότε ὅ,τι καί νά ἀποκτήσει στή ζωή του εἶναι ταλαίπωρος. Αὐτός πού βρῆκε τόν Χριστό θεωρεῖ ὅλα τά ἄλλα ὡς δευτερεύοντα.
(Ἀπόσπασμα ὀμιλίας)
