Τόσο ο πνευματικός θάνατος όσο και η αιώνια ζωή αρχίζουν από τούτο τον κόσμο. «Iδού ίσταμαι επί την θύραν και κρούω», λέγει ο Kύριος. Οποιος ανοίξει την πόρτα της καρδιάς του δέχεται τη Zωή και συνδειπνεί μαζί της.
Μόνο που ο κόσμος και οι αισθήσεις αποσπούν τους χριστιανούς από τη γεύση της Bασιλείας του Θεού που είναι «εντός ημών». Γι’ αυτό έφευγαν οι Πατέρες στην έρημο και στην ησυχία, για ν’ απολαύσουν αναπόσπαστα τον Kύριο που ζούσε μέσα τους. Γι’ αυτό σπεύδουν οι χριστιανοί στο κελί τους, και αποφεύγουν τις άκαρπες και περιττές συναναστροφές, και προτιμούν τη νυχτερινή προσευχή στη σχετική ησυχία, και όλη τους τη ζωή αγωνίζονται για τη «Φυλακή των πέντε αισθήσεων», νοσταλγώντας την ημέρα που θα φύγουν από τούτο τον κόσμο και θα είναι «σύν Xριστώ». Αντίθετα, όσοι δεν άνοιξαν την πόρτα τους και δεν τον δέχθηκαν, περνούν τη ζωή τους «μη έχοντες ελπίδα», ξεγελώντας τον εαυτό τους με όσα ψέματα τους προσφέρουν σ’ αυτή τη ζωή ο κόσμος και οι αισθήσεις. ΄Οταν όμως πεθάνουν όλη αυτή η σκηνοθεσία του ψεύδους εξαφανίζεται. Ο άνθρωπος μένει γυμνός και απομονωμένος, χωρίς φως, χωρίς τη ζωή. Αυτό το σκοτάδι και η απόλυτη μοναξιά και πνευματική φτώχια είναι η πρόγευση της κολάσεως, μια πρόγευση κενού και απουσίας που θα ολοκληρωθεί με τραγική ένταση στην ανάσταση όταν, στην «Kαινή γη», μέσα στο Φώς και τη θαλπωρή της αγάπης του Θεού πρός όλους αυτοί θα στέκονται σαν ξένοι και εχθροί, έχοντας αποκόψει οι ίδιοι τον εαυτό τους από τη χαρά και την ευφροσύνη ολόκληρης της Δημιουργίας.
