Μητροπολίτη Αργολίδος Νεκτάριου
Ο Ευαγγελιστής Μάρκος αρχίζει το κείμενό του με τις λέξεις ‘Αρχή του Ευαγγελίου Ιησού Χριστού, Υιού του Θεού’. Σταματώ στη λέξη Ευαγγέλιο. Έτσι ονομάζουν οι απλοί άνθρωποι, και όχι μόνο, την Αγία Γραφή. Τι σημαίνει αυτή η λέξη; Χαρούμενη αγγελία, χαρμόσυνο μήνυμα. Είναι ο Ευαγγελισμός του κόσμου με τα πιο όμορφα νέα, η νίκη του Χριστού επάνω σε οποιαδήποτε μορφή θανάτου. Ας θυμηθούμε ότι μετά την Ανάστασή του ο Χριστός εμφανίστηκε στις Μυροφόρες λέγοντας το ‘Χαίρετε, πλημμυρίστε από χαρά, ο θάνατος νικήθηκε’. Γι’ αυτό λοιπόν και η πίστη μας είναι η πίστη της χαράς. Όποιος δεν έχει χαρά, δεν μπορεί να είναι Χριστιανός. Όταν λέμε χαρά, ας μην τη συγχέουμε με την ευχαρίστηση. Τρώω ένα ωραίο φαγητό και ευχαριστιέμαι, παίρνω ένα πτυχίο και ευχαριστιέμαι, κάνω ένα ωραίο ταξίδι και ευχαριστιέμαι. Όλα αυτά δεν είναι χαρά. Η ευχαρίστηση είναι πρόσκαιρη, η χαρά είναι μόνιμη. Γιατί; Γιατί είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος. Είναι μια πνευματική κατάσταση, κατά την οποία ο άνθρωπος βλέπει τα πάντα δοξολογικά και ευχαριστιακά. Ο Χριστιανός είναι ο άνθρωπος της χαράς. Όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης, η μοίρα του Χριστιανού είναι να είναι χαρούμενος.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Δυστυχώς, βλέπουμε γύρω μας Χριστιανούς που τους λυπάσαι. Μιζέρια, γκρίνια, καχυποψία, σκέτη θλίψη. Και αναρωτιέσαι: αυτόν τον άνθρωπο ήθελε να φτιάξει ο Θεός; Γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός στη γη; Γράφει και πάλι ο πατήρ Αιμιλιανός: ‘Όταν είσαι στενοχωρημένος, όταν είσαι θλιμμένος, όταν είσαι πονεμένος, όταν είσαι κακομοιριασμένος, τότε δημιουργείς μια αρρωστημένη κατάσταση στην ψυχή σου και δεν πρόκειται ποτέ να ζήσεις το Θείο Έρωτα. Θα είσαι πάντα ένα θλιβερό πλάσμα. Θα ζεις μια κατάσταση εσαεί διαφοροποιημένη από την κατάσταση του πνευματικού ανθρώπου’. Και συνεχίζει ο πατήρ Χαράλαμπος ο Λίβυος: ‘Είναι αδύνατο να υπάρχεις μέσα στο χώρο της Εκκλησίας να επιθυμείς τη συνάντηση σου με το Χριστό και συγχρόνως να παραμορφώνεσαι σ’ ένα θλιμμένο, νευρικό και υστερικό πρόσωπο, που του φταίνε τα πάντα και οι πάντες. Μαλώνεις, κρίνεις, επικρίνεις και γενικά θεωρείς ότι ο Θεός υπάρχει μόνον για σένα. Πρέπει να διευκρινίσουμε εμφατικά ότι η πνευματική ζωή αναμορφώνει και δεν παραμορφώνει τον άνθρωπο. Η παρουσία του Θεού στην καρδιά του ανθρώπου γεννά την καλοσύνη, μονάχα ο κακός ο άνθρωπος δεν μπορεί να χαρεί. Θλίψεις και στενοχωρία επί πάσαν την ψυχήν ανθρώπου του κατεργαζομένου το κακόν. Η χαρά είναι πνευματικό γεγονός. Προϋποθέτει την καλοσύνη και την αγάπη. Ο κακός δεν μπορεί ποτέ να είναι χαρούμενος άνθρωπος. Αυτή είναι και η τιμωρία του, η κόλασή του.
Δυστυχώς βλέπω μέσα στο χώρο της Εκκλησίας, οι άνθρωποι αντί να μεταμορφώνονται, να παραμορφώνονται. Σκληραίνουν σε απίστευτο βαθμό. Φανατίζονται, κρίνουν και επικρίνουν, αρνούνται τη χαρά και την αγάπη στο όνομα μιας αλήθειας που σε καμιά περίπτωση, όσο και αν το θέλουν, δεν έχει σχέση με το Χριστό και την Αποκάλυψή του, γράφει πάλι ο πατήρ Χαράλαμπος και συνεχίζει: οι άνθρωποι του Θεού είναι εύθυμοι, έχουν καλοσύνη, χαμογελάν και γενικά δίπλα τους αναπνέεις ελεύθερα κι αισιόδοξα. Δεν πνίγεσαι στα πρέπει και τα μη, ούτε εξετάζεσαι και αξιολογείσαι σε κανόνες και νόμους. Νιώθεις σεβασμό για αυτό που είσαι και για εκείνο που μπορείς να γίνεις. Γενικά δεν καταπιέζεσαι κοντά στους ανθρώπους του Θεού. Τα πρόσωπά τους είναι φωτεινά και χαρούμενα, γεγονός που φανερώνει την παρουσία του Αγίου Πνεύματος στη ζωή τους. Και επιτρέπουν σε όσους τους πλησιάζουν να ελπίζουν χαμογελώντας. Αναφέρεται στο Λαυσαϊκό ότι ποτέ κανείς δεν είδε τα πρόσωπα των Αγίων Ασκητών σκυθρωπά και σκοτεινά, αλλά χαρούμενα και φωτεινά. Ειδείν αυτούς αγαλλιομένους κατά την έρημον. Ήταν δυνατόν να δει κανείς τα πρόσωπά των αγαλλιόμενα. Ουκ αν εισήλθε επί την γην ταύτην τοιαύτην αγαλλίασην. Δεν θα μπορούσε να πει κανείς ότι υπάρχει στη γη τόσο μεγάλη αγαλλίαση. Ουδέ ευφροσύνην σωματικήν, ουδέ στυγνός ή κατηφής. Δεν μπορούσες να βρεις ούτε έναν στυγνό, δηλαδή σκυθρωπό, ούτε έναν κατηφή. Στο βίο του Μεγάλου Αντωνίου, ο βιογράφος του, Μέγας Αθανάσιος, γράφει ότι ο φοβερός αυτός ασκητής ήταν πάντα χαρούμενος, το πρόσωπό του ήταν ιλαρό, ποτέ δεν σκυθρώπιασε, γιατί η χαρά αυτή ήταν ο καρπός του Αγίου Πνεύματος.
Πηγή: http://www.pemptousia.gr/2018/10/gerontissa-gavriilia-mia-charitomeni-monachi/
