Αυτό υπαγορεύει και το ακροτελεύτιο τραγούδι, που ολοκληρώνει την συλλογή παιδικών ποιημάτων μου «Σαλιγκάρι και φεγγάρι». Υπάρχει βέβαια σ’ αυτό η ευπάθεια και το πένθος, αλλά προσέξτε και τη χαρά που αναδύεται μεσ’ από τούτο το πένθος, του οποίου ακριβώς η δύναμη είναι ότι παραμένει απαρηγόρητο.
ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΤΗΝ ΠΟΛΗ
Κυριάκου Χαραλαμπίδη
Πουλάκι πέταγε, πουλί πετούσε,/την πόλη έβλεπε και τη θωρούσε.//
Λαλούσε κι έλεγε και τραγουδούσε/όλα που ήξερε και που μπορούσε.//
Είναι πια κάτοικος της ιστορίας,/ δεν τρέφει σύννεφα μυθοπλασίας.//
Ποθεί να τρέξει, να περπατήσει,/ φοβάται πέτρα μη και ραγίσει.//
Κοιτά να μάθει από τα λάθη/ πόλης π’ αγάπησε πριν πάθει πάθη.//
Κι αν ονειρεύεται αυτήν που βλέπει,/ με τα φτερά του την πόλη σκέπει.//
Πουλί που δάκρυζε πώς ομορφαίνει/ στ’ απαρηγόρητο που τ’ ανασταίνει.
