π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Σκέψου ἐάν αὔριο ἦταν ἡ τελευταία μέρα τῆς ζωῆς σου, ποιά σημασία θά εἶχαν ὅλες αὐτές οἱ σκέψεις πού σήμερα σέ τυράννησαν;
Τί ἀξία θά εἶχαν ὅλα αὐτά πού σέ παίδεψαν καί σέ ἔκαναν καθημερινά νά χάνεις ὅλη τήν ὀμορφιά καί ἐνέργεια τῆς ψυχή σου; Γλιστράει ἡ ζωή ἀπό τίς παλάμες μας καί τήν καταπίνει ὁ θάνατος.
Ξέρεις τί θά ἔκανες ἐάν αὔριο ἔφευγες ἀπό αὐτή τήν ζωή; Θά ἔκλαιγες καί θά γελοῦσες μαζί.
Θά ἔκλαιγες γιά ὅλα αὐτά πού εἶχες καί δέν τά κοίταξες ποτέ.
Γιά ὅλες τίς στιγμές πού σκεφτόσουν καί δέν ἔζησες.
Γιά τά μαθήματα ζωῆς πού σοῦ πρόσφερε ὁ Θεός καί ἐσύ ἀρνήθηκες, γιατί νόμιζες ὅτι ἤξερες καλύτερα ἀπό Ἐκεῖνον.
Γιά ὅλες τίς φορές πού ἡ ἀγάπη χτυποῦσε τήν πόρτα τῆς καρδιά σου καί ἐσύ ἤ ἀργοῦσες ἤ δέν ἤθελες νά ἀνοίξεις.
Γιά ὅλα τά δῶρα πού σοῦ ἔδωσε ὁ Θεός καί δέν ἄνοιξες ποτέ νά Τόν εὐχαριστήσεις.
Γιά ὅλες τίς δολοφονημένες στιγμές, ὧρες καί μέρες πού δέν ἤσουν παρόν στήν ζωή σου.
Γιά τά παιδιά σου, πού μεγάλωσαν καί δέν τό κατάλαβες.
Γιά τούς φίλους πού ἔφυγαν καί δέν ἀγκάλιασες.
Γιά ὅλους ἐκείνους πού δέν τούς εἶπες «σ’ ἀγαπῶ…»
Γιά τήν ζωή πού σοῦ δωρίστηκες καί σπατάλησες.
Ἀλλά σάν βγεῖς ἀπό τό σῶμα σου καί εἰσέλθεις σέ αὐτό τό γλυκύ καί ἱλαρό φῶς, γεμάτο χαρά καί αἰωνιότητα, θά γελάσεις κι ὄλας. Καί ξέρεις γιατί; Διότι θά βρεθεῖς πρό ἐκπλήξεων μεγάλων.
Θά εἶναι σχεδόν ἀνέκδοτο, ὅταν στόν παράδεισο δέν θά δεῖς ὅλους αὐτούς πού εἶχες σίγουρους γιά ἐκεῖ, καί θά δεῖς ἐκείνους ἀκριβώς πού δέν περίμενες ποτέ ὅτι ὁ Θεός θά εἶχε διαλέξει γιά αἰώνια παρέα Του.
Ἡ τελευταία ὅμως πιό μεγάλη ἔκπληξη θά ὑπάρξει ὅταν μέσα ἀπό αὐτό τό Φῶς θά ἀκουστεῖ ἡ φωνή Ἐκείνου, «Γιατί τυράννησες καί τυραννήθηκες τόσο πολύ;
Γιατί φοβήθηκες νά ζήσεις τό δῶρο τῆς ζωῆς; Δέν κατάλαβες ὅτι ἐγώ δέν εἶχα καμία σχέση μέ ὅλα αὐτά πού σοῦ εἶπαν ἄλλοι γιά Ἐμένα;». Αὐτό τό τελευταῖο ὅσο μεγαλώνω τό πιστεύω ὅλο καί περισσότερο.
