Κώστα Μόντη
Η πιο καλή γειτόνισσα
η Παναγιά είν’ η Χρυσοζώνισσα.
Στο τόσο δα σπιτάκι της κλεισµένη
όποτε πας θαν πάντα µέσα να προσµένη
να της ανοίξης την καρδιά σου
τη λύπη να της πης και τη χαρά σου
κι’ απ’ το παλιό της πίσω το µανουάλι
να γνέφη “ναι” µε το κεφάλι.
΄Ενα την έχει µοναχά πάντα στεναχωρήσει
που δε µπορεί ένα καφεδάκι να σου ψήση.
Και τις ζεστές του Αυγούστου νύχτες
που δε λέει πιά να πάρη τ’ αγεράκι
βγαίνει κ’ Αυτή µε µια καρέκλα στο σοκάκι
και τα κουτσοµπολιά των άλλων τα τρελλά
τ’ ακούγει και κρυφά-κρυφά γελά.
΄Ωσπου µε το “άντε για ύπνο µας κ’ είν’ η ώρα περασµένη”
σηκώνεται κ’ η Παναγιά
και παίρνει την καρέκλα της και µπαίνει.
