Αρχιμ Παύλου Παπαδόπουλου
Πεινά ο άνθρωπος για δόξα και χρήμα, για απόλαυση και εξουσία. Και είναι αυτή η πείνα αχόρταγη και ακόρεστη διότι είναι πλαστή και αφύσικη. Και λυσσομανάνε μέσα στην καρδιά του άνεμοι απληστίας και ιδιοτροπίας. Και είναι αυτή η πείνα που τρώει τα σωθικά του. Είναι αυτή η αίσθηση του ανέφικτου και ανεκπλήρωτου που τρομοκρατεί την ζωή του. Μα πίσω από όλα αυτά κρύβεται μια άλλη πείνα.
Πεινά ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος. Πεινά, όχι όμως για φθορά και ύλη. Προσπαθεί μέσω όλων αυτών να χορτάσει την πραγματική του πείνα. Και αυτή είναι η πείνα του για αγάπη. Εάν δεν ικανοποιήσει αυτή την πείνα του για αγάπη (να δώσει και να πάρει) τότε πέφτει με τα μούτρα στο φαΐ, τότε εμμένει στην απόκτηση υλικών πραγμάτων, τότε χάνει την ειρήνη και την ηρεμία του. Και μπορεί να τρώει πολύ, να παχαίνει μα ευτυχισμένος δεν είναι. Μπορεί να ικανοποιεί τις φιλοδοξίες του και τα «θέλω» του, μα ανάπαυση δεν βρίσκει.
Πεινάμε όλοι για αγάπη. Γιατί έχουμε φτιαχτεί για ν’ αγαπούμε και για ν’ αγαπηθούμε. Γι’ αυτό τελικά ζούμε. Αυτός είναι ο σκοπός μας. Ένας σκοπός που ξεπερνά την φθορά και τον θάνατο, που ξεπερνά το εφήμερο και αισθητό.
Πεινάμε για αγάπη. Πεινάμε για να ενωθούμε με τους άλλους, πεινάμε για αγκαλιές και φιλιά. Και είναι αυτή η πείνα ότι πιο ιερό έχουμε, ότι πιο πολύτιμο κατέχουμε.
Αυτή η πείνα για τα μάτια σου, αυτή η πείνα για την αγκαλιά σου, αυτή η πείνα για το χαμόγελό σου…
Όταν ο άνθρωπος αγαπά και αγαπιέται παύει να πεινά για τ’ άλλα. Πλέον ειρηνεύει σ’ αυτό το ξεδίψασμα της ψυχής του. Δεν πασχίζει ν’ αποκτήσει εξουσία και δόξα, χρήματα και απολαύσεις διότι πλέον η ψυχή του τρέφεται από την αγάπη, από την αποδοχή που γεννά αίσθημα ασφάλειας και ειρήνης. Αγαπιέται και αγαπά και αυτό τον γεμίζει. Γεμίζει ο άνθρωπος με τον άλλον, ενώνεται με τον άλλον και πληρώνεται η ύπαρξή του.
Πεινά ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος. Πεινά για ουρανό και αιωνιότητα, δηλαδή για αγάπη. Διότι η αγάπη είναι ουράνιο αγαθό, αιώνιος θησαυρός, Θείο δώρο.
Όταν σου πει κάποιος «σ’ αγαπώ», να θυμάσαι σου λέγει «πεινώ για σένα, πεινά η ψυχή μου…άσε με να ξεδιψάσω μεσ’ τα μάτια σου, άσε με να ξαποστάσω στο χαμόγελό σου, άσε με ν’ αναπαυθώ στην αγκαλιά σου…άσε με να σε ξεκουράσω, άσε με να σου χαμογελάσω, άσε με να σ’αναπαύσω…άσε με να χορτάσω, να σε ξεδιψάσω». Και είναι αυτό το βίωμα της πληρότητας. Αυτό το βίωμα του παραδείσου που σε κάνει να νιώθεις ότι δεν έχεις ανάγκη τίποτα άλλο για να ευτυχείς. Όχι, δεν είναι η αγάπη Θεός, αλλά ο Θεός είναι Αγάπη. Και επειδή «είδες τον αδελφό σου, είδες τον Θεό σου» γι’ αυτό και μέσω του πλησίον εκπληρώνουμε αυτό το κάλεσμα του Θεού για αιώνια αγάπη, για αιώνια ένωση, για αιώνιο παράδεισο.
Όταν αγαπάς πλέον κινείσαι διαφορετικά μέσα στη ζωή. Πλέον καταλαβαίνεις ότι τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την αγάπη σου, με το βίωμα αυτό που δίνει ζωή στην ζωή σου, που δίνει οξυγόνο στην ανάσα σου, που δίνει νόημα σε κάθε σου κίνηση και λόγο. Και έχεις μόνο μία αγωνία: μην τυχόν και εκπέσεις της αγάπης και χαθείς, μην τυχόν και την τραυματίσεις γιατί τότε κι εσύ αιμορραγείς.
Η αγάπη πάντα έχει πρόσωπο και όνομα για όλους μας. Ο καθένας ξέρει για ποιον πεινά, ξέρει ποιον βαθιά αγαπά. Δεν είναι η αγάπη κάτι το αόριστο αλλά κάτι το συγκεκριμένο. Δεν μπορούμε να λέμε ότι «αγαπούμε» (έτσι γενικά) εάν η αγάπη μας δεν έχει πηγή και στόχο κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο.
Γι’ αυτό και κάθε μας «σ’ αγαπώ» αναφέρεται σε κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο.
Η αγάπη μας δηλαδή έχει όνομα…το όνομα, το πρόσωπο, τα μάτια του άλλου.
