Παναγιώτη Καπαρή
Αξιωματικός του ελληνικού στρατού, ο οποίος υπηρέτησε στην Κύπρο πριν αρκετά χρόνια, συνήθιζε να λέει στους στρατιώτες του, οι οποίοι υπηρετούσαν στην ΕΛΔΥΚ, να κατανοούν τους κύπριους, οι οποίοι ενδεχομένως να τους βρίσουν ή να τους προπηλακίσουν στους δρόμους. Ανέλυε το «post-warsyndromes» -τις ψυχολογικές συνέπειες του πολέμου- από το οποίο υποφέρουν χιλιάδες πολεμιστές του 1974, οι οποίοι είδαν συγγενείς, φίλους και συστρατιώτες τους, να σκοτώνονται ή να τραυματίζονται από τουρκικά πυρά. Ακόμη ο καλός αξιωματικός, έλεγε ότι σχεδόν όλοι οι κύπριοι έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους, την εντύπωση, ότι φταίνε οι «καλαμαράδες» για τη καταστροφή της Κύπρου.
Τα χρόνια περνούν, οι πολεμιστές και οι πρόσφυγες, φεύγουν από την ζωή ο ένας μετά τον άλλο και οι νέες γενιές βιώνουν μια άλλη Κύπρο, εντελώς διαφορετική από την προπολεμική Κύπρο, με τα πάθη και τους εθνικισμούς. Τα συνθήματα για το «Δεν Ξεχνώ» και «τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια» ξεθωριάζουν, οι πύρινοι λόγοι περί πατρίδας, θεωρούνται πλέον γραφικές κουβέντες πολιτικάντηδων. Φυσιολογικά πρώτη έγνοια των νέων είναι η δουλειά, αφού τα όνειρα για οικογένεια, σπίτια και καριέρα, κατάντησαν για τους περισσότερους νέους, ακόμη και με πολλά πτυχία, όνειρα απατηλά.
Οι καιροί αλλάζουν, αλλά υπάρχουν πάντα οι σταθερές αξίες, οι οποίες ταυτίζονται με την συνείδηση κάθε ανθρώπου. Ο σεβασμός στους γέροντες, αποτελούσε από την εποχή των αρχαίων Ελλήνων, υπέρτατη αξία. Ο Όμηρος περιγράφει στα έπη του, τους γέροντες να πολεμούν δίπλα στους νέους και να τους καθοδηγούν στις μάχες. Ακόμη αποτελεί παράδοση, η οποία χάνεται στους αιώνες, οι νέοι να φροντίζουν τους γέροντες και ειδικότερα στην Κύπρο, αποτελούσε μέχρι πρόσφατα συνήθεια, οι νέοι να φιλούν τα χέρια των παππούδων.
Tο «post-war syndromes», δηλαδή οι ψυχολογικές συνέπειες του πολέμου του 1974, αποτελούσαν εδώ και δεκαετίες ύψιστο μυστικό για την κυπριακή κοινωνία. Στην σιωπή τους, τα θύματα του πολέμου, στρατιώτες, αιχμάλωτοι, συγγενείς αγνοουμένων, νεαρές γυναίκες και παιδιά, βίωσαν πολλές φορές με δραματικό τρόπο, τον δικό τους πόνο, την δική τους ψυχολογική ταλαιπωρία. Πέρασαν δεκαετίες, για να δημοσιοποιηθούν τα κοινωνικά δράματα, πίσω από τις μαυροφορημένες γυναίκες και τους σκυθρωπούς πολεμιστές του 1974. Οι Αμερικάνοι και οι Ρώσοι οι οποίοι πολεμούν συνεχώς μερίμνησαν για την αποθεραπεία των πολεμιστών τους και η Κύπρος, συχνά πυκνά αποτέλεσε τον ενδιάμεσο σταθμό πριν την επιστροφή των στρατιωτών στα σπίτια τους.
Οι εικόνες στις τηλεοράσεις, με τους αιχμαλώτους και τους πολεμιστές του 1974, οι οποίοι απαιτούν τα αυτονόητα από την πολιτεία, οι μαρτυρίες ότι λαμβάνουν τιμητικά επιδόματα 5 και 10 ευρώ, οι καταγγελίες ότι πολλοί με διάφορα γραφειοκρατικά προσχήματα, βρίσκονται έξω από το μητρώο των πολεμιστών και των αιχμαλώτων, άρα και του τιμητικού επιδόματος, αποτελεί όνειδος και ντροπή, για όλη την κοινωνία και όλα τα δώματα της πολιτείας. Οι κραυγές βοήθειας από τους ανθρώπους, οι οποίοι πολέμησαν το 1974, τους ζωντανούς ήρωες, αποτελεί «αλάτι στην πληγή» δηλαδή την συνείδηση κάθε αληθινού ανθρώπου, ο οποίος αγαπά την πατρίδα και τον τόπο του. Έστω και αν κάτω από την ταμπέλα των πολεμιστών, κρύβονται και μερικοί προδότες. Η Κύπρος ηττήθηκε, χάθηκε το μισό νησί, σκοτώθηκαν ή αγνοούνται χιλιάδες άνθρωποι, δεκάδες χιλιάδες προσφυγοποιήθηκαν, αλλά δεν χάθηκε η ανθρωπιά, δεν χάθηκε η αλληλεγγύη, δεν χάθηκε η συνείδηση σε αυτό τον τόπο. Οι ήρωες του 1974 μπορεί να μην τιμώνται με τις προσήκουσες τιμές, ωστόσο στην συνείδηση των νεότερων, αποτελούν αληθινούς ήρωες.
Πηγή: http://kaparispan.blogspot.com/2019/04/blog-post.html
