Κυριάκου Χαραλαμπίδη
Ἀμμόχωστος, δέν σημαίνει, φυσικά, μιά πόλη χωσμένη στήν ἄμμο, ἤ «ὁλάκερη μιά πόλη μές στό κρατητήριο», καταπῶς λέω σ’ ἕνα στίχο μου, ἀλλά ἀκριβῶς ἡ ἀνάληψη τῆς πόλης καί ἡ τοποθέτησή της στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ὅπου κανένα βέβηλο χέρι δέν θά μποροῦσε πιά νά τήν ἀγγίσει.
Ἄχραντη καί ἀμόλυντη, ὡσάν τήν ἄνω Σιών τῆς Ἀποκάλυψης τοῦ Ἰωάννη.
Ἔγραψα γιά τήν πόλη ἕνα βιβλίο προσδοκώντας νά περισώσω τόν μαθηματικό της τύπο καί συνάμα νά ὑψώσω πάνω ἀπό αὐτήν μία προστατευτική αἰγίδα πού ν’ ἀποτρέπει κάθε κακό.
Πάσχισα ἐπίσης νά ἀποδώσω τήν ἀνθρωπογεωγραφία τοῦ συγκεκριμένου χώρου καί μέσω αὐτοῦ ἕνα εὐρύτερο συμβολισμό γιά ὅλη τήν κατεχόμενη πατρίδα.
Εἶδα τήν πόλη ὡς ὅραμα, πέρα ἀπό τό κέλυφός της γιά τό ὁποῖο μιλοῦν οἱ πολιτικοί μας. Εἶδα τήν ψίχα της καί τήν ψυχή της, εἶδα τήν ἔγερση καί τήν ἀνάστασή της, χωρίς νά παρορῶ λάθη, ἀσχήμιες, παλινωδίες, ἀλλά καί ζητήματα πού σχετίζονται μέ τήν ὑπαρξιακή διάσταση τοῦ ἀνθρώπου.
Τί ἄλλο νά σᾶς πῶ γιά τήν Ἀμμόχωστο; Μήν ἀνοίγετε τό κουτί μέ τά ἀρώματα.
