Οι αληθινοί αγιορείτες υπερβαίνουν όλην την κοσμική νοοτροπία και την συμβατική ηθική. Μερικοί από μας μπορούμε να αντοπίζουμε διάφορα σκάνδαλα, ακόμη και εκεί, αλλά το μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι ότι εκεί βιώνεται μια ζωή που είναι υπέρβαση του θανάτου, μια ζωή που κινείται πέρα από τον ορθολογισμό και την αισθησιοκρατία. Όποιος κινείται αισθητώς στο δυνατό αγιορείτικο φως τσουρουφλίζεται, ακόμη και ο έξυπνος πολιτικός.
Τελικά το Άγιος Όρος είναι μιά πολιτεία ανθρώπινη και ουράνια, τοπική και οικουμενική, όπου συμπλέκεται η ιστορία με το παρόν, ο πολιτισμός με την υπέρβαση του, η εξουσία με την ελευθερία, αλλά κυρίως και προπαντός είναι ένας τόπος μυστηρίου και σιωπής, λόγου και ψαλμωδίας. Γιʼ αυτό και χρειάζεται κανείς πολύν καιρό για να το γνωρίση, όχι μόνον με την όραση και την ακοή, αλλά με το μυστήριο της μυστικής επαφής, με το άγγιγμα της καρδιάς.
Αυτό, όμως, προϋποθέτει διαρκή, έμπονη οδοιπορία μέσα από τα πανέμορφα μονοπάτια, ξεκινώντας από τις Καρυές, περνώντας από τα Κοινόβια Μοναστήρια, σταματώντας αναπαυτικά στις Σκήτες και πετώντας στην έρημο ως αετός, αλλά και ανεβαίνοτας κοπιωδώς στην κορυφή του Άθωνα, όπου της Μεταμόφωσης ο Ναός, για να δη το πέλαγος της αγάπης και τους καρπούς, της έμπνευσης, τις φλόγες της προσευχής.
Όσο κανείς είναι λαβωμένος και πονεμένος και βαδίζει με κουράγιο ευχετικά, τόσο θα αισθάνεται το λεπτό άρωμα των λειψάνων μακαρίων ερημικών πτηνών και της Δεσποτικής και Θεομητορικής προστασίας, οπότε θα θεραπεύεται καρδιακά και υπαρξιακά. Διαφορετικά το Άγιον Όρος, όπως και όλα τα μεγάλα πράγματα που ξεπερνούν τα ανθρώπινα, θα είναι σκάνδαλο και μωρία.
(«National Geographic» 2009)
