Μιά ἀπό τίς ὡραιότερες ἑρμηνεῖες πού ἔδωσαν οἱ πατέρες τῆς ἐκκλησίας μας στόν ὅρο «μοναχός», εἶναι ἡ ἑξῆς: «Μοναχός ἐστιν ὁ μηδέν ἐν τῷ κόσμῳ ἔχων εἰ μή τόν Ἰησοῦν μόνον». Τέτοιος μοναχός, ἀπόκοσμος καί θεϊκῷ ἔρωτι πτερούμενος ἦταν ὁ πατήρ Δαμασκηνός, ὁ ἱδρυτής καί κτήτορας τῆς ἱερᾶς σκήτης τῆς Ἀναστάσεως, ὁ ὁποῖος γιά πενήντα ἑπτά ὁλόκληρα χρόνια πάλαιψε πρόσωπο πρός πρόσωπο μέ τόν κοσμοκράτορα τοῦ αἰῶνος τούτου μέσα στήν ἡσυχία τῆς πνευματικῆς του παλαίστρας. Πάλαιψε καί νίκησε διότι εἶχε ἀκαταμάχητο σύμμαχο τόν Ἀναστάντα Κύριο στόν ὁποῖο ἐμπιστεύθηκε «πᾶσαν τήν ζωήν καί τήν ἐλπίδα αὐτοῦ».
Ἡ νοερά προσευχή καί ἡ μνήμη τοῦ θανάτου ἦταν γιά τόν πατέρα Δαμασκηνό τά ἀδιάλειπτα ἀδολεσχήματα τοῦ νοῦ καί τῆς καρδίας του, ὡς ἀληθινοῦ ἡσυχαστοῦ. Γι’αὐτό καί μιμούμενος τούς παλαιούς ἡσυχαστές, δίπλα ἀπό τόν ναό του ἄνοιξε τόν τάφο του γιά νά τοῦ θυμίζει τή ματαιότητα τῶν παρόντων πραγμάτων καί ἔτσι νά μεταθέτει τόν πόθο του πρός τά οὐράνια. Ἀγάπησε ἐπίσης «ὑπέρ πάντα τήν σιωπήν», κατά τόν ἀββᾶ Ἰσαάκ, ἡ ὁποία εἶναι τό στολίδι γιά τόν ἀληθινό ἀσκητή.
Μέ ἀφορμή τά δεκάχρονα ἀπό τήν κοίμηση τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ (2005-2015), ἀλλά καί μέ τήν παρακίνηση τοῦ πατρός Γεωργίου, διαδόχου στή σκήτη τοῦ μακαριστοῦ πατρός, ὁ πατήρ Ἀνδρέας Ἀγαθοκλέους ξεδιπλώνει μπροστά μας πολύ παραστατικά τό βίο καί τή διδασκαλία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ. Ὁ π. Ἀνδρέας εἶχε τήν ἰδιαίτερη εὐλογία ἀπό τό Θεό νά ζήσει ἀπό κοντά τόν πατέρα Δαμασκηνό, στόν τόπο τῆς ἀσκήσεώς του. Ὡς λειτουργός, ἱερούργησε πολλές φορές τήν ἀναίμακτη θυσία στό μικρό καί κατανυκτικό ναό τῆς Σκήτης. Μετά δέ τή Θ. Λειτουργία εἶχε τήν εὐκαιρία νά συνομιλεῖ μέ τόν ἐνάρετο ἀσκητή, ἀπό ὅπου ἔπαιρνε σάν σοφή μέλισσα τό νέκταρ τῶν θεόπνευστων διδαχῶν του.
Εὐχόμαστε ταπεινά ὅπως ὁ βίος καί ἡ διδασκαλία τοῦ μακαριστοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ διεγείρουν τόν ἔνθεο ζῆλο τῶν ἀγαπητῶν ἀναγνωστῶν γιά αὐθεντική ὀρθόδοξη πνευματική ζωή.
Ὁ καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Συμβούλου Χριστοῦ
Ἀρχιμανδρίτης Νείλος
