ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Πράξ. ιγ΄ 25-32)
Εν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ὡς ἐπλήρου ὁ Ἰωάννης τὸν δρόμον, ἔλεγε· Τίνα με ὑπονοεῖτε εἶναι; Οὐκ εἰμὶ ἐγώ, ἀλλ’ ἰδοὺ ἔρχεται μετ' ἐμὲ οὗ οὐκ εἰμὶ ἄξιος τὸ ὑπόδημα τῶν ποδῶν λῦσαι. Ἄνδρες ἀδελφοί, υἱοὶ γένους Ἀβραὰμ καὶ οἱ ἐν ὑμῖν φοβούμενοι τὸν Θεόν, ἡμῖν ὁ λόγος τῆς σωτηρίας ταύτης ἀπεστάλη. Οἱ γὰρ κατοικοῦντες ἐν Ἱερουσαλὴμ καὶ οἱ ἄρχοντες αὐτῶν τοῦτον ἀγνοήσαντες, καὶ τὰς φωνὰς τῶν προφητῶν τὰς κατὰ πᾶν σάββατον ἀναγινωσκομένας κρίναντες ἐπλήρωσαν, καὶ μηδεμίαν αἰτίαν θανάτου εὑρόντες ᾐτήσαντο Πιλᾶτον ἀναιρεθῆναι αὐτόν. Ὡς δὲ ἐτέλεσαν πάντα τὰ περὶ αὐτοῦ γεγραμμένα, καθελόντες ἀπὸ τοῦ ξύλου ἔθηκαν εἰς μνημεῖον. Ὁ δὲ Θεὸς ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν· ὃς ὤφθη ἐπὶ ἡμέρας πλείους τοῖς συναναβᾶσιν αὐτῷ ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας εἰς Ἱερουσαλήμ, οἵτινές εἰσι μάρτυρες αὐτοῦ πρὸς τὸν λαόν. Καὶ ἡμεῖς ὑμᾶς εὐαγγελιζόμεθα τὴν πρὸς τοὺς πατέρας ἐπαγγελίαν γενομένην, ὅτι ταύτην ὁ Θεὸς ἐκπεπλήρωκε τοῖς τέκνοις αὐτῶν, ἡμῖν, ἀναστήσας Ἰησοῦν.
Μετάφραση
Εκεῖνες τίς μέρες, ὃταν ὁ Ἰωάννης κόντευε νά τελειώσει τό ἒργο του, ἒλεγε: «ποιός νομίζετε πώς εἶμαι;Δέν εἶμαι ἐγώ αὐτός πού περιμένετε· αὐτός ἒρχεται ὓστερα ἀπό μένα, κι ἐγῶ δέν εἶμαι ἂξιος οὒτε νά λύσω τά ὑποδήματα ἀπό τά πόδια του». Ἀδέλφια, ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ καί οἱ ἂλλοι ἐδῶ πού σέβεστε τόν ἓνα Θεό: σ’ ἐσᾶς στάλθηκε τό μήνυμα τῆς σωτηρίας αὐτῆς, γιά τήν ὁποία σᾶς μιλάω. Οἱ κάτοικοι τῆς Ἱερουσαλήμ καί οἱ ἂρχοντές τους δέν κατάλαβαν οὒτε ποιός εἶναι ὁ Ἰησοῦς οὒτε τά λόγια τῶν προφητῶν πού διαβάζονται κάθε Σάββατο, ἀλλά, χωρίς νά τό ξέρουν, τά ἐκπλήρωσαν καταδικάζοντας τόν Ἰησοῦ. Ἂν καί δέν βρῆκαν καμία αἰτία για νά τόν καταδικάσουν σε θάνατο, ζήτησαν ἀπό τόν Πιλάτο να θανατωθεῖ. Κι ὃταν ἐκτέλεσαν ὃλα ὃσα εἶχαν προφητέψει οἱ Γραφές γι’ αὐτόν, τόν κατέβασαν ἀπό τόν σταυρό καί τόν ἒβαλαν σ’ ἓνα μνῆμα. Ὁ Θεός ὃμως τόν ἀνέστησε ἀπό τούς νε-κρούς. Τότε αὐτός για πολλές μέρες συνέχεια φανερωνόταν σ’ ἐκείνους πού εἶχαν ἀνεβεῖ μαζί του ἀπό τή Γαλιλαία στά Ἱεροσόλυμα. Αὐτοί εἶναι μάρτυρες τῆς ἀνάστασής του μπροστά στό λαό. Ἒτσι κι ἐμεῖς σᾶς φέρνουμε τό χαρμόσυνο μήνυμα, ὃτι τήν ὑπόσχεση πού ἒδωσε ὁ Θεός στούς προγόνους μας, τήν ἐκπλήρωσε στά παιδιά τους-σ’ ἐμᾶς: ἀνέστησε τόν Ἰησοῦ.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Μάρκ. στ΄ 14-30)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἤκουσεν Ἡρῴδης ὁ βασιλεὺς τήν ἀκοήν Ἰησοῦ· φανερὸν γὰρ ἐγένετο τὸ ὄνομα αὐτοῦ· καὶ ἔλεγεν ὅτι Ἰωάννης ὁ βαπτίζων ἐκ νεκρῶν ἠγέρθη, καὶ διὰ τοῦτο ἐνεργοῦσιν αἱ δυνάμεις ἐν αὐτῷ. Ἂλλοι ἔλεγον ὅτι Ἠλίας ἐστίν· ἄλλοι δὲ ἔλεγον ὅτι προφήτης ὡς εἷς τῶν προφητῶν. Ἀκούσας δὲ ὁ Ἡρῴδης εἶπεν ὅτι ὃν ἐγὼ ἀπεκεφάλισα Ἰωάννην, οὗτός ἐστιν· αὐτὸς ἠγέρθη ἐκ νεκρῶν. Αὐτὸς γὰρ ὁ Ἡρῴδης ἀποστείλας ἐκράτησε τὸν Ἰωάννην καὶ ἔδησεν αὐτὸν ἐν φυλακῇ διὰ Ἡρῳδιάδα τὴν γυναῖκα Φιλίππου τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ ὅτι αὐτὴν ἐγάμησεν. Ἒλεγε γὰρ ὁ Ἰωάννης τῷ Ἡρῴδῃ ὅτι οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου. Ἡ δὲ Ἡρῳδιὰς ἐνεῖχεν αὐτῷ καὶ ἤθελεν αὐτὸν ἀποκτεῖναι, καὶ οὐκ ἠδύνατο· ὁ γὰρ Ἡρῴδης ἐφοβεῖτο τὸν Ἰωάννην, εἰδὼς αὐτὸν ἄνδρα δίκαιον καὶ ἅγιον, καὶ συνετήρει αὐτόν καὶ ἀκούσας αὐτοῦ πολλὰ ἐποίει καὶ ἡδέως αὐτοῦ ἤκουε. Καὶ γενομένης ἡμέρας εὐκαίρου, ὅτε Ἡρῴδης τοῖς γενεσίοις αὐτοῦ δεῖπνον ἐποίει τοῖς μεγιστᾶσιν αὐτοῦ καὶ τοῖς χιλιάρχοις καὶ τοῖς πρώτοις τῆς Γαλιλαίας, καὶ εἰσελθούσης τῆς θυγατρὸς αὐτῆς τῆς Ἡρῳδιάδος καὶ ὀρχησαμένης καὶ ἀρεσάσης τῷ Ἡρῴδῃ καὶ τοῖς συνανακειμένοις, εἶπεν ὁ βασιλεὺς τῷ κορασίῳ· Αἴτησόν με ὃ ἐὰν θέλῃς, καὶ δώσω σοι. Καὶ ὤμοσεν αὐτῇ ὅτι ὃ ἐάν με αἰτήσῃς δώσω σοι ἕως ἡμίσους τῆς βασιλείας μου. Ἡ δὲ ἐξελθοῦσα εἶπε τῇ μητρὶ αὐτῆς· Τί αἰτήσομαι; Ἡ δὲ εἶπε· Τὴν κεφαλὴν Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ. Καὶ εἰσελθοῦσα εὐθέως μετὰ σπουδῆς πρὸς τὸν βασιλέα ᾐτήσατο λέγουσα· Θέλω ἵνα μοι δῷς ἐξαυτῆς ἐπὶ πίνακι τὴν κεφαλὴν Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ. Καὶ περίλυπος γενόμενος ὁ βασιλεὺς, διὰ τοὺς ὅρκους καὶ τοὺς συνανακειμένους οὐκ ἠθέλησεν αὐτὴν ἀθετῆσαι. Καὶ εὐθέως ἀποστείλας ὁ βασιλεὺς σπεκουλάτωρα ἐπέταξεν ἐνεχθῆναι τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ. Ὁ δὲ ἀπελθὼν ἀπεκεφάλισεν αὐτὸν ἐν τῇ φυλακῇ, καὶ ἤνεγκε τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ ἐπὶ πίνακι καὶ ἔδωκεν αὐτὴν τῷ κορασίῳ, καὶ τὸ κοράσιον ἔδωκεν αὐτὴν τῇ μητρὶ αὐτῆς. Καὶ ἀκούσαντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἦλθον καὶ ἦραν τὸ πτῶμα αὐτοῦ, καὶ ἔθηκαν αὐτὸ ἐν μνημείῳ. Καὶ συνάγονται οἱ ἀπόστολοι πρὸς τὸν Ἰησοῦν, καὶ ἀπήγγειλαν αὐτῷ πάντα, καὶ ὅσα ἐποιήσαν καὶ ὅσα ἐδίδαξαν.
Μετάφραση
Εκεῖνο τόν καιρό, ὁ βασιλιάς Ἡρώδης ἄκουσε γιά τόν Ἰησοῦ, γιατί τό ὄνομά του εἶχε γίνει γνωστό. Μερικοί ἔλεγαν: «Ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, γι΄ αὐτό μπορεῖ καί κάνει τέτοια θαύματα». Ἄλλοι ἔλεγαν: «Εἶναι ὁ Ἠλίας». Ἄλλοι ἔλεγαν: «Εἶναι προφήτης, σάν ἕνας ἀπό τούς μεγάλους προφῆτες». Ὅταν τ΄ ἄκουσε αὐτά ὁ Ἡρώδης, εἶπε: «Αὐτός εἶναι ὁ Ἰωάννης, πού ἐγώ τόν ἀποκεφάλισα· ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς». Πραγματικά, ὁ ἴδιος ὁ Ἡρώδης εἶχε στείλει νά συλλάβουν τόν Ἰωάννη καί τόν εἶχε βάλει στήν φυλακή. Αὐτό τό ἔκανε ἐξαιτίας τῆς Ἡρωδιάδας, πού τήν εἶχε παντρευτεῖ, παρ΄ ὅλο πού ἦταν γυναίκα τοῦ Φίλιππου τοῦ ἀδερφοῦ του. Ὁ Ἰωάννης δηλαδή ἔλεγε στόν Ἡρώδη: «Δέν ἐπιτρέπεται νά ἔχεις τή γυναίκα τοῦ ἀδερφοῦ σου». Ἡ Ἡρωδιάδα λοιπόν μισοῦσε τόν Ἰωάννη καί ἤθελε νά τόν σκοτώσει, ἀλλά δέν μποροῦσε, γιατί ὁ Ἡρώδης φοβόταν. Ἤξερε πώς ὁ Ἰωάννης ἦταν δίκαιος κι ἅγιος ἄνθρωπος, καί γι΄ αὐτό ἔκανε πολλά ἀπ΄ αὐτά πού ἔλεγε, καί τόν ἄκουγε εὐχαρίστως. Τελικά ἡ Ἡρωδιάδα βρῆκε τήν εὐκαιρία, ὅταν ὁ Ἡρώδης γιά τά γενέθλιά του κάλεσε σέ δεῖπνο τούς πολιτικούς καί στρατιωτικούς ἄρχοντες καί τούς ἐπίσημους τῆς Γαλιλαίας. Τότε μπῆκε στήν αἴθουσα ἡ θυγατέρα τῆς Ἡρωδιάδας καί χόρεψε. Τόσο ἄρεσε στόν Ἡρώδη καί στούς καλεσμένους, πού ὁ βασιλιάς εἶπε στό κορίτσι: «Ζήτησέ μου ὅ,τι θέλεις, καί θά σοῦ τό δώσω». Τῆς ἔκανε μάλιστα καί ὅρκο: «Ὁτιδήποτε μοῦ ζητήσεις θά σοῦ τό δώσω, μέχρι καί τό μισό μου βασίλειο». Αὐτή πῆγε καί ρώτησε τή μητέρα της: «Τί νά ζητήσω;» Κι ἐκείνη τῆς ἀπάντησε: «Τό κεφάλι τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ». Ἦρθε ἀμέσως βιαστικά στό βασιλιά καί τοῦ εἶπε: «Θέλω τώρα ἀμέσως νά μοῦ δώσεις τό κεφάλι τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ μέσα σ΄ ἕνα πιάτο.» Ὁ βασιλιάς στενοχωρήθηκε· ἐξαιτίας ὅμως τοῦ ὅρκου πού εἶχε δώσει μπροστά στούς καλεσμένους, δέν ἤθελε νά ἀρνηθεῖ. Ἔστειλε τότε ἀμέσως ἕνα στρατιώτη τῆς φρουρᾶς μέ τή διαταγή νά φέρει τό κεφάλι τοῦ Ἰωάννη. Ἐκεῖνος πῆγε καί τόν ἀποκεφάλισε στή φυλακή. Ἔφερε τό κεφάλι του σ΄ ἕνα πιάτο καί τό ἔδωσε στό κορίτσι, καί τό κορίτσι τό πῆγε στή μάνα της. Ὅταν τό ΄μαθαν οἱ μαθητές τοῦ Ἰωάννη, ἦρθαν καί πῆραν τό σῶμα του καί τό ἔβαλαν σέ μνῆμα. Οἱ ἀπόστολοι ἐπέστρεψαν στόν Ἰησοῦ καί τοῦ διηγήθηκαν ὅλα ὅσα ἔκαναν κι ὅσα δίδαξαν.
