Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ἡ ἁγία Ἰουλίττα ἦταν ἀπό ἀρχοντική γενιά. Χήρεψε σέ νεαρή ἡλικία καί ἔμεινε μόνη μέ τό νεογέννητο παιδί της. Ζοῦσε στό Ἰκόνιο, στή Λυκαονία, ἀφιερωμένη τελείως στόν Χριστό καί τήν Πίστη. Βάπτισε τόν γιό της ἀμέσως μετά τή γέννησή του, τόν νουθέτησε μέ τήν πίστη σέ ἡλικία τριῶν ἐτῶν καί τόν δίδαξε νά προσεύχεται, ὅσο εἶναι δυνατόν γιά ἕνα παιδάκι αὐτῆς τῆς ἡλικίας.
Ὅταν ὁ Διοκλητιανός ἐξέδωσε τό διάταγμα περί διωγμοῦ τῶν χριστιανῶν στήν πόλη τοῦ Ἰκονίου, (304), χύθηκε πολύ αἷμα ἀθώων. Ἡ Ἰουλίττα παρέλαβε τόν υἱό της καί κατέφυγαν στή Σελεύκεια, γιά νά γλυτώσουν ἀπό τό μένος τῶν ἀπίστων. Ἀλλά οὔτε ἐκεῖ ἦταν ἀσφαλεῖς.
Τή συνέλαβαν (στήν Ταρσό τῆς Κιλικίας), μέ τήν κατηγορία ὅτι εἶναι χριστιανή καί τήν ὁδήγησαν στόν δικαστή. Ἀμέσως ὁμολόγησε μέ παρρησία τήν πίστη της στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Τότε ὁ δικαστής, γιά νά τήν ἀποκαρδιώσει καί νά τήν κλονίσει, ἅρπαξε τό παιδί της, τό πῆρε στά χέρια του καί ἄρχισε νά τό χαϊδεύει. Ἀλλά ὁ μικρός Κήρυκος φώναξε δυνατά: «Εἶμαι χριστιανός, ἀφῆστε με νά πάω στή μητέρα μου!» καί ἄρχισε μέ τά νύχια του νά γδέρνει τόν δικαστή, ἀποστρέφοντας τό πρόσωπό του˙ τότε ὁ τύραννος ἐξοργίστηκε τόσο πολύ, ὥστε πέταξε καταγῆς τό παιδί καί τό κλώτσησε. Ὁ Κήρυκος κατρακύλησε ἀπό τίς πέτρινες σκάλες καί παρέδωσε τήν ἀθώα, ἁγία ψυχή του στόν Θεό.
Βλέποντας ἡ Ἁγία Ἰουλίττα μέ ποιόν τρόπο μαρτύρησε μπροστά στά μάτια της ὁ Κήρυκος, ἀνέπεμψε εὐχαριστία στόν Θεό πού ἔκρινε ἄξιο τόν γιό της γιά τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου. Ἀφοῦ πολύ ὑπέφερε καί ἡ ἴδια ἡ ἁγία ἀθληφόρος στά χέρια τῶν βασανιστῶν, παραμένοντας ἀκλινής στήν ὁμολογία τῆς Πίστεως, τελειώθηκε δι’ ἀποκεφαλισμοῦ τό ἔτος 304. Τά ἱερά λείψανα τῶν ἁγίων Κηρύκου καί Ἰουλίττας μέχρι σήμερα θαυματουργοῦν. Ἡ μνήμη τους τελεῖται στίς 15 Ἰουλίου.
