Σημείωση: Το ποιήμα αυτό προέρχεται από χειρόγραφο, ανυπόγραφο κείμενο, που βρίσκεται στην κατοχή του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους και δημοσιεύεται για πρώτη φορά.
Ποίημα διά τόν Ἅγιον Νεκτάριον
Ἱδρυτήν τῆς ἐν Αἰγίνῃ Γυναικείας Μονῆς
1920
Τό Ἅγιον Δεσπότην μας τίς θά τόν ἐπαινέση
καί τῶν πολλῶν του ἀρετῶν τόν στέφανον νά πλέξη.
Οὐδείς ποτέ ὡσάν ἐμέ τήν ὅλως μικροτάτη
νά ἐπαινέση δύναται τοιοῦτον Ἱεράρχην.
Ἀδυνατεῖ ἡ γλώσσα μου ποτέ νά ἱστορίση
τῶν ἀρετῶν του τάς πολλάς χάριτας νά λαλήση.
Μοῦ ἀναγκάζουν τήν ψυχήν ἐπαίνους νά συντάξη.
Εἶναι φωστήρ λαμπρότατος πού φέγγει στήν ὁδό μας.
ὡς τόν ἀπέστειλε ὁ Θεός ἐπί τῶν ἡμερῶν μας.
Εἶναι προστάτης μέγιστος πού μᾶς διαφυλάττει
καί ἀπό τῶν δεινῶν παθῶν σπουδαίως ἀπαλλάττει
Τόν Ἅγιον Δεσπότην μας πάντες τόν εὐλαβοῦνται
ὡς καί αὐτοί οἱ πειρασμοί τόν βλέπουν καί φοβοῦνται.
Διότι εἶναι δίκαιος, σοφός λελαμπρυσμένος
μέ πάντα τά χαρίσματα εἶναι πεπροικισμένος
Εἶναι σοφός καί ἔμπειρος ὡς μέγας θεολόγος
ἄν θά τόν ἐπαινέσωμεν οὐκ ἐξαρκέσει λόγος.
Σέ ἡλικίας παιδικῆς μύστης Θεοῦ ὑπῆρχεν
πρίν θεολόγος νά γινῆ θεολογίαν εἶχεν.
Σπουδαῖος συγγραφεύς ἐστι καί ἐργάζετον μέ χάριν
τά τόσα τά συγράμματα μέ σύνεσιν μεγάλη.
Πάντα δέ τά συγράμματα πού ἔχει ἰστορίση
αὐτά καί μόνα μαρτυροῦν τήν τῆς ψυχῆς του κλίση.
Μέ δῶρον τῆς ποιήσεως εἶναι πεπροικισμένος
νά στιχουργεῖ δέ τούς ψαλμούς εἶναι μεμυημένος
Πρᾶος, γλυκύς καί ταπεινός τούς πάντας ὑπερέχει,
τοῦ πνεύματος τάς χάριτας εἰς τήν ψυχή του ἔχει.
Τῆς πίστεως του τό στερρόν ὡς ὄρη μεθιστάνει
ὅ,τι ζητήσει τοῦ Θεοῦ ἀμέσως τό λαμβάνει.
Τήν ἄπειρον ἀγάπην, τίς θά ἐξιστορήσει;
Ὁμολογοῦν τά ἔργα του πρίν ἤ κανείς λαλήσει.
Αὐτό τό ἔργον τῆς Μονῆς ἀρκεῖ νά μαρτυρήσει
τό τῆς ἀγάπης πέλαγος καί ἀγαπῶν τήν βρύσιν.
Ἀκμάζει ἡ προθυμία του ὡς νέος νά τυγχάνη,
τάς τόσας λειτουργίας του ἀκούραστος τάς κάμνει.
Ἀπό πρωΐας στέκεται μαζί μέ τούς ἐργάτας
τό ψύχος τῆς θερμότητος οὐδέ ψηφᾶ τά πάντα.
Πᾶσαν θυσίαν ἐκτελεῖ ἕως νά κατορθώσει
τήν ἱεράν αὐτοῦ Μονήν νά ἀποπερατώση.
Καί ὁ γλυκύς μου Ἰησοῦς ὁ Μέγας Ἱεράρχης
θά ἀνταμείψη ἄριστα τοιοῦτον Ἱεράρχην
Ἀμφιβολία δύναται ποτέ νά εἰσχωρήση
ὅτι πλουσίως θ’ ἀμοιφθῆ εἰς τήν δικαίαν κρίσιν;
Καί τό εὖ δοῦλε ἀγαθέ καί ἐργάτη ἀμπελῶνος
εἴσελθε στοῦ Κυρίου σου θά ἀκούση τοῦ Νυμφῶνος.
Διότι τόν ἠγάπησεν ἀπό νεότητός του
σπουδαίως τόν ἀκολουθεῖ ἕως τοῦ γήρατός του.
Καί τόν ἠράσθη ἀληθῶς καί δι’ αὐτόν εἰργάσθη
Καί διά τήν ἀγάπην του ὅλα τά θυσιάζει.
