Μέρες δύσκολες φαίνεται να έρχονται για τον τόπο μας, αλλά και για όλο τον κόσμο. Αναμονή των χειροτέρων καταστάσεων, που δυσκολεύουν τη ζωή και δημιουργούν αγωνία. Τα οικονομικά, οι «ακοές πολέμου», τα μνημόνια και οι διάφορες «προφητείες», που κάποιες φέρουν τον αντίχριστο «προ των πυλών», δημιουργούν το ερώτημα κατά πόσο αληθεύει ότι οδεύουμε προς το τέλος του κόσμου.
Νομίζω χρειάζεται νηφαλιότητα και πίστη, για να διατηρήσουμε, ακόμα και στις ακαταστασίες του κόσμου, την εσωτερική ειρήνη ως έκφραση της «εντός ημών Βασιλείας», αφού ως χριστιανοί καλούμαστε, για να’χει η πίστη μας αντίκρισμα και να είναι ζώσα, να τείνουμε προς την ουράνια Βασιλεία ως τη μόνιμη και αιώνια εμπειρία της χαράς μαζί με το Χριστό και όλους τους αγίους. Χωρίς ασφαλώς να υποτιμούμε τον κόσμο αυτό, με τις χαρές και τα προβλήματά του.
Οι πρώτοι χριστιανοί, έχοντας τον πόθο της Βασιλείας του Θεού, ανάμεναν και προσεύχονταν για τον ερχομό της με την επίκληση: «ελθέ Κύριε!». Η κάθε θεία Λειτουργία γίνεται πρόγευση των εσχάτων όπου «ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος». Μια προσμονή, αλήθεια, που ξεχάστηκε στις βιοτικές μέριμνες και στην αγχώδη απασχόληση με τα εγκόσμια…
Το κύριο και ουσιαστικό για το χριστιανό, δεν είναι το παρόν αλλά το μέλλον, η ερχόμενη Βασιλεία του Θεού, την οποία προγεύεται, βέβαια, από τον νυν αιώνα. Η κάθε στιγμή της ζωής μας, η κάθε μέρα που περνά, μας φέρνει πιο κοντά σ’ αυτό που θα καταλήξει ο κόσμος όλος, στην αφθαρσία, στην ανάσταση του σύμπαντος κόσμου, στην αιώνια χαρά.
Ο θάνατός μας δεν είναι παρά το τέλος της προσωπικής μας ιστορίας στον κόσμου τούτο. Με αυτή την έννοια, ναι «εσχάτη ώρα εστι». Γιατί αγνοούμε μέχρι πότε θα μπορούμε να ετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη συνάντηση με το Χριστό. Δεν γνωρίζουμε «την ημέρα ουδέ την ώρα» που θα κληθούμε να φύγουμε. Ενώ ξέρουμε ότι θα φύγουμε!
Σημασία τόσο δεν έχει τι θα γίνει ο κόσμος αυτός τα επόμενα χρόνια ή αιώνες, αλλά τι θα γίνει ο κόσμος αυτός στα έσχατα της ιστορίας. Ως χριστιανοί γνωρίζουμε πως ο καθένας μας είναι μέρος του κόσμου. Όμως το πνεύμα, οι αντιλήψεις, η ζωή μας, δεν είναι «εκ του κόσμου». Αν οι χριστιανοί αγωνιούν και αγχώνονται, όπως ο κόσμος, κι αν αδυνατούν να δουν την παρουσία της αγάπης του Θεού, που παιδαγωγεί μέσα από τις δυσκολίες, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Ξέρουμε ότι υπάρχουν κάποιοι που ζουν το Θεό, που αγαπούν να βιώνουν το Ευαγγέλιο, που προσεύχονται εν αγωνία για τον κόσμο. Στο σκοτάδι υπάρχει Φως! Ο κόσμος πορεύεται με τις μέριμνές του … Αυτοί οι «κάποιοι» συμπορεύονται. Ακόμα υπάρχει ελπίδα! Ο κόσμος δεν οδηγείται ολοταχώς στο χάος και στον Άδη! Μέσα από τον Άδη θα αναδυθεί η Ανάσταση!
Ναι, «εσχάτη ώρα εστι» για το διάβολο. Δεν ταιριάζει στους χριστιανούς να απελπίζονται. Ο Χριστός «εξήλθεν νικών και ίνα νικήσει». Και μαζί Του νικούν όσοι πιαστούν από το νικητή του θανάτου, αγωνιζόμενοι να νικήσουν τον εντός τους θάνατο πριν έλθει η εσχάτη ώρα της μετάβασής τους.
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
