π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος, στο σύγγραμμά του «Λόγος περί πίστεως και διδασκαλίας», σε μια κατάθεση πόνου για το τι μας καλεί ο Θεός να ζήσουμε κι εμείς αδιαφορούμε καταλήγει στο εξής: «Τι άλλο να πω; Σε όλα αυτά πιστεύουμε μονάχα με τα λόγια, και με τα έργα τα αρνούμαστε. Δεν ακούγεται παντού το όνομα του Χριστού, στις πόλεις και τα χωριά και τα κοινόβια και τα όρη; Αν θέλεις, κοίταξε και εξέτασε προσεκτικά, αν τηρούν τις εντολές Του· και μόλις θα βρεις - είναι αλήθεια – ένα σε χιλιάδες ή ένα σε μυριάδες που να είναι Χριστιανός και με τα λόγια και με τα έργα»[1].
Η διαπίστωση του αγίου που έγινε στην εποχή του, πριν χίλια χρόνια, δεν είναι η ίδια και στην εποχή μας; Όταν, μάλιστα, με το διαδίκτυο πολύ πιο εύκολα «ακούγεται παντού το όνομα του Χριστού». Δηλαδή, τότε και σήμερα και πάντα, είναι ανεφάρμοστα τα λόγια Του; Κι αν είναι έτσι, γιατί μας καλεί να ζήσουμε κάτι που μας υπερβαίνει; Άλλωστε, βλέποντας την προσωπική μας αδυναμία, άνετα μπορούμε να συμφωνήσουμε το πόσο δύσκολο είναι, κι ίσως αδύνατο, να καθαρθούμε από τα πάθη μας, να απαλλαγούμε από τις αδυναμίες μας, να εφαρμόσουμε τέλεια τις εντολές Του, να ζήσουμε κατά το θέλημά Του.
Από την άλλη, είναι τα εκατομμύρια των αγίων που, αν και ομοιοπαθείς με μας και κάποιοι με χειρότερα, σε δύναμη και χρόνο, πάθη από μας, κατάφεραν, έχοντας πόθο και λαχτάρα, με τη χάρη του Θεού, την κάθαρση, την απάθεια, την αγιότητα.
Είναι αλήθεια ότι η εποχή μας δεν ενθαρρύνει τη σκληραγωγία, την πνευματική άσκηση, τη δύσκολη προσπάθεια. Οι νέοι του γραφείου και του διαδικτύου δεν αντέχουν στην όποια πίεση.
Νομίζω ότι η ουσία βρίσκεται στην επιθυμία να θέλουμε το Θεό στη ζωή μας όχι ως μια διέξοδο στις δυσκολίες και βοήθεια στις δοκιμασίες, δίκην «δυνατού Θεού που εξυπηρετεί τις ανάγκες μας», αλλά ως επιθυμία και θέληση για ουσιαστική σχέση.
Ασφαλώς, δεν κατανοούν όλοι όλα κι ούτε έχουν όλοι την ίδια θεώρηση κι επιθυμία. Γι’ αυτό και η στάση μας απέναντι στον προσωπικό Θεό, το Θεό των Πατέρων μας, είναι προσωπική. Κοιτάζοντας τα όσα υπάρχουν στο διαδίκτυο, καθώς και τα πολλά τυπωμένα συγγράμματα, βιβλία και περιοδικά, άνετα θα λέγαμε ότι υπάρχει πληθωρισμός λόγου Κυρίου και καθόλου «λιμός του ακούσαι λόγον Κυρίου». Η επιφανειακή θεώρηση ανθρώπων που εφαρμόζουν τον λόγον του Λόγου, με τρόπο στατιστικής, προκαλεί απογοήτευση. Κυρίως όταν αρχίζει η θεώρηση από τον εαυτό μας…
Φαίνεται πως η μόνη ελπίδα για μας και τον κόσμο όλο είναι ο Σωτήρας του κόσμου, που ξέρει να μεταποιεί «τα μη όντα σε όντα», ν’ ανασταίνει τους νεκρούς και να φωτίζει τους «εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένους». Αρκεί να βρει κατάλληλο έδαφος, αυτό της συντριβής της καρδίας, της αυτοκατάκρισης, της τελωνικής προσευχής, της αναγνώρισης της αδυναμίας, της ταπείνωσης.
Τότε, ενεργοποιείται η θέλησή μας «να κάνουμε κάτι», ως έκφραση της επιθυμίας μας να γίνουν τα όσα ακούμε και διαβάζουμε έργα, για να κάνει ο Κύριος των Δυνάμεων και της Αγάπης όσα εμείς αδυνατούμε και δεν μπορούμε.
[1] Φιλοκαλία Τ. Ε., εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 1988, σ. 298.
