π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Οι δύσκολες μέρες που περνούμε συλλογικά, με τον «εγκλεισμό» και τον «αυτοπεριορισμό», φέρνει μια σημαντική δυσκολία, αυτή της ησυχίας και της θέας του εαυτού μας.
Στην ποικιλία του τρόπου ζωής που συναντούμε στους αγίους όλων των εποχών, υπάρχει κι αυτός του εγκλείστου, όπως π.χ. του αγίου Νεοφύτου στην Πάφο και του αγίου Θεοφάνους στη Ρωσία. 
Είναι μια εκούσια άσκηση, η οποία συμβάλλει στο ολοκληρωτικό δόσιμο του νου και της καρδίας στο Θεό. Καλλιεργείται η νοερά προσευχή, η σιωπή, η απουσία της διάσπασης του νου και της αργολογίας. Είναι, δηλαδή, ένας άλλος τρόπος – δρόμος προς τη συνάντηση του Θεού της καρδίας στην ανθρώπινη καρδία.
Ασφαλώς ο τρόπος ζωής του κάθε προσώπου είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος, έστω κι αν έχει κοινά γνωρίσματα με άλλους. Η μίμηση ή η επίδραση δεν καταργεί την ελευθερία του προσώπου, βάση της οποίας πορεύεται. Άλλωστε, χωρίς την ελεύθερη αποδοχή ενός τρόπου ζωής, η ζωή καταντά κόλαση. Να γιατί η Εκκλησία τονίζει, με βάση το λόγο του Χριστού «όστις θέλει …», την ελευθερία του προσώπου. Μια ελευθερία που δεν σημαίνει «κάνω ό,τι θέλω», αλλά «πορεύομαι τον δρόμο που θέλω». Τότε, αναπόφευκτα, ο «δρόμος» χρειάζεται σήματα και οδηγούς ώστε να πορεύεσαι σωστά και να φτάσεις εκεί που επιθυμείς να φτάσεις.
Ο «εγκλεισμός» και ο «αυτοπεριορισμός» που ζούμε τώρα, δεν αποφασίστηκε ελεύθερα. Ο τρόπος όμως διαχείρισής του είναι προσωπική επιλογή. Έτσι, υπάρχουν αυτοί που θα νιώθουν το σπίτι φυλακή, θ’ αγωνιούν και θα μεμψιμοιρούν, «ανακαλύπτοντας» όλες τις δυστυχίες και τ’ αρνητικά του κόσμου, με αποτέλεσμα τη μιζέρια, τη θλίψη και την απόγνωση. Θα υπάρχουν, όμως, και αυτοί που θα δουν τη δυσκολία ως ευλογία με το να «εισέλθουν στα ενδότερα» του εαυτού τους, να μελετήσουν και να ησυχάσουν όντως, ώστε να δουν, έστω λίγο, τον κρυμμένο εαυτό τους που εναγωνίως ζητά προσοχή…
Στο τρέξιμο και στην απουσία του ελεύθερου χρόνου, που είτε οι συνθήκες της ζωής μας επέβαλαν είτε ο ίδιος ο εαυτός μας μεθόδευσε για να μην μείνουμε μόνοι, έρχεται ο πολύς χρόνος και η «στάση». Δεν είναι παράξενο ότι ο σύγχρονος άνθρωπος βρέθηκε σε σύγχυση και αμηχανία. Νομίζω όμως πως κάπου θα βρει τελικά την ομορφιά του ελεύθερου χρόνου, του γύρω του κόσμου και των απλών πραγμάτων.
Για όσους έμαθαν να προσεύχονται, μέσα από κόπο και πόνο, ώστε η προσευχή να τους οδηγήσει σε «συνουσία με το Θεό», κατά τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, τώρα είναι ευκαιρία για ν’ αναπτύξουν αυτή τη σχέση με το πρόσωπο του Χριστού. Αυτό πραγματοποιείται με το άγιο Πνεύμα, σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο που γράφει: «ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν ει μη εν Πνεύματι Αγίω» (Α΄ Κορ.12,3). Για όσους έμειναν σε μια τυπική προσευχή, υπάρχει τώρα μια δυνατότητα ν’ ασχοληθούν ουσιαστικά με αυτό το μεγάλο δώρο της «πρόσωπο με πρόσωπο» συνάντησης με τον Κύριο και Θεό τους.
Όλοι μας κατανοούμε, μέσα από την πείρα της ζωής, ότι δεν υπάρχουν τυχαία γεγονότα. Όλα έχουν ένα λόγο που κάποια στιγμή θα τον μάθουμε. Έχουμε ένα Πατέρα που μας αγαπά, ενδιαφέρεται και μεταποιεί τα λάθη και τα παραπατήματά μας, προσωπικά ή συλλογικά, σε ευλογίες απρόσμενες και ανυποψίαστες.
Τελικά, ο «εγκλεισμός» και το «μένουμε σπίτι» μπορεί να γίνει Δρόμος που θα μας οδηγήσει σε γνώση του εαυτού μας, του διπλανού μας, του Θεού μας, κι άρα στην πληρότητα Ζωής, στη χαρά και στην ειρήνη που αναζητά η καρδιά μας.
