«Δεν έχω χρόνο...»
Πόσες φορές ακούμε ή και λέμε αυτή τη φράση! Είναι ως να λέμε:
- Δεν μπορώ
- Δεν θέλω
- Δεν το βλέπω προτεραιότητα.
Άλλες φορές είναι αλήθεια κι άλλες δικαιολογία, γιατί δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να πούμε την αλήθεια.
Στην πραγματικότητα ο χρόνος ταυτίζεται με τον εαυτό μας. Είναι δική μας υπόθεση πώς θα τον χειριστούμε, πού θα τον δώσουμε, με ποιο τρόπο θα τον περάσουμε. Γι’ αυτό κι ο χρόνος «ξοδεύεται» ανάλογα με τις περιστάσεις, τις ανάγκες, τα δεδομένα που έχουμε ως πρόσωπα.
Ο χρόνος που περνούμε με πρόσωπα αγαπημένα, που χρησιμοποιείται σε εργασία ή χόμπι, που διαποτίζεται στην προσευχή και τη μελέτη, είναι χρόνος δημιουργικός και άρα ζωοποιός. Κάνει το μέσα μας κόσμο να αγάλλεται, να ελπίζει, να διευρύνεται. Αντιθέτως, ο χρόνος που αναγκαζόμαστε να είμαστε με ανθρώπους που δεν συνεννοούμαστε, που πρέπει να κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε, που αργολογούμε και κατακρίνουμε, είναι χρόνος φθοροποιός. Γι’ αυτό και νιώθουμε πίεση, θλίψη, άγχος.
Η ζωή του ανθρώπου περνά από το χρόνο και συνεχίζει στην ά-χρονη αιωνιότητα. Έτσι, ο χρόνος που ζούμε τώρα γίνεται η βάση για το αιώνιο. Δεν είναι άσχετο, όπως δεν είναι αμέτοχη η τωρινή μας κατάσταση, με την αιωνιότητα. Από τη στιγμή της σύλληψης μας, όπου ενώνεται η ψυχή με το σώμα, μπαίνουμε στο χρόνο. Από τη στιγμή του θανάτου μας μπαίνουμε στην αιωνιότητα, χωρισμένη η ψυχή από το σώμα. Κι από την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και για πάντα ενώνεται η ψυχή με το άφθαρτο σώμα και ζούμε την αιώνια Ζωή ή τον αιώνιο θάνατο.
Έτσι, ο χρόνος τούτος γίνεται σπουδαίος και ουσιαστικός. Καθορίζει το αιώνιο είναι μας! Δεν μας δόθηκε για να τον σπαταλούμε άσκοπα.
Γιατί, πράγματι, δεν έχουμε χρόνο! Δεν γνωρίζουμε πότε θα σταματήσει να υπάρχει για μας. Δεν ξέρουμε πότε θα πάψει να βρίσκεται στο χέρι μας. Θα μπορούσε ο καθένας μας να πει:
Ναι, δεν έχω χρόνο να τον σπαταλώ άδικα. Θέλω, τον χρόνο που μου δόθηκε ως δώρο να μπορέσω να τον χρησιμοποιήσω για:
- Να λυτρωθώ από το μέσα μου σκότος.
- Να κοινωνήσω-ενωθώ με το Θεό της καρδίας μου.
- Να ζήσω την κοινωνία των προσώπων.
- Να εργαστώ για να εφαρμόσω τις Θείες εντολές.
Γιατί «έρχεται νυξ, ότε ουδείς δύναται εργάζεσθαι».
Αλήθεια, δεν είναι ευλογία η μέρα που ζούμε τώρα;
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
