π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν έλεγε: «χωρίς τη διακήρυξη της χαράς ο Χριστιανισμός είναι ακατανόητος. Μονάχα ως χαρά η Εκκλησία θριάμβευσε στον κόσμο και έχασε τον κόσμο όταν έχασε τη χαρά». Η διαπίστωση αυτή ενός Ρώσου κληρικού θεολόγου, που έζησε στην Αμερική, νομίζω πως είναι η κρίση και η ελπίδα μας.
Η κρίση μας βρίσκεται στο γεγονός ότι μετατρέψαμε το Ευαγγέλιο από χαρούμενη αγγελία σε κανόνα εντολών που παραπέμπουν σε αυτοδικαίωση.
Η ελπίδα μας βρίσκεται στο γεγονός ότι, πέρα από το πώς μεταλλάξαμε το Ευαγγέλιο, εκείνο παραμένει Ευαγγέλιο, ως προερχόμενο από το Χριστό, το νικητή του θανάτου.
Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι σήμερα παραπαίουμε μεταξύ αναζήτησης της επιβίωσης και της όντως Ζωής. Οι νέοι άνθρωποι βρίσκονται σε δύσκολη θέση όσον αφορά το επάγγελμα, τις διαπροσωπικές σχέσεις, τη γαμήλια ζωή, το μέλλον τους. Όπως και στο νόημα ζωής, την εσωτερική ειρήνη και χαρά. Πού να τα βρουν αυτά τα ουσιαστικά της ζωής; Ποιος θα τους δείξει το δρόμο; Η καθημερινότητα με την αιωνιότητα τελικά αντιμάχονται ή συμπληρώνονται;
Φαίνεται πως στην πλειοψηφία τους οι λεγόμενοι «άνθρωποι της Εκκλησίας», όπως και οι κληρικοί της Εκκλησίας ως θεσμός, μάλλον αρνητική εικόνα εκπέμπουμε στους εκτός. Όχι μόνο γιατί, ενδεχομένως, να δίνουμε την εικόνα της ασυμφωνίας λόγων και έργων, αλλά κυρίως, γιατί με την όλη παρουσία και στάση μας λέμε: «Εδώ δεν υπάρχει η χαρά που ζητάς». Ο κατ’ εξοχήν χώρος και τρόπος της χαράς μεταποιείται σε σκληρότητα, απολυτότητα, μιζέρια και θλίψη…
Ποιος θέλει να συνοδεύει τις δυσκολίες της ζωής του μια τέτοια ατμόσφαιρα; Ποιος επιθυμεί να πορεύεται χωρίς εσωτερική χαρά, αλλά με επί πλέον εσωτερική καταπίεση την «τεθλιμμένην του βίου οδόν»;
Πράγματι, υπάρχει ανάμεσα μας πόνος, θλίψη, προβλήματα και δοκιμασίες, μικρές και μεγάλες. Υπάρχουν δυσκολίες από τον ίδιο τον εαυτό μας, που τα κληρονομικά ή επίκτητα πάθη μάς στερούν την ελευθερία και την ουσιαστική κοινωνία με τους γύρω μας.
Εδώ, όμως, βρίσκεται η ουσία του Ευαγγελίου: ό,τι και να είμαστε, ό,τι και να έχουμε, ο Θεός που έγινε άνθρωπος, πήρε επάνω Του όλα τα βάρη και όλες τις μορφές θανάτου και «εχαρίσατο ημίν Ζωήν αιώνιον», που πάει να πει μας έδωσε: ελευθερία, χαρά, ειρήνη, δύναμη, έμπνευση, όντως Ζωή.
Δεν είναι το Ευαγγέλιο μιας άλλης εποχής, γιατί ο Χριστός δεν είναι μιας άλλης εποχής.
- Όσοι Τον γνώρισαν ως σχέση μαζί Του, βεβαιώνουν τη ζωντανή παρουσία Του στη ζωή τους.
- Όσοι Τον αγαπήσαν ως πρόσωπο, καταργήσαν τη μοναξιά και τη μιζέρια.
- Κι όσοι ζήσαν στην Εκκλησία Του ως κοινωνία προσώπων με τους αδελφούς τους, είδαν να πραγματώνεται η υπόσχεσή Του «ίνα πάντες εν ώσιν».
Και να γεμίζει η ζωή τους με νόημα και χαρά ουσιαστική.
